Ieder voor zich

De autowasstraat in Amsterdam waar ik geregeld een testauto doorheen haal om deze vervolgens in te leveren bij de donerende importeur - die hem immers graag weer schoon, afgetankt en bij voorkeur zonder krassen en deuken terug wil hebben - heeft een comfort-upgrade gekregen. Voortaan kun je je bij de kassière verkregen cijfercode intoetsen op een groot apparaat dat nogal de aandacht trekt op zo'n twee meter van de ingang van de wasstraat. Dit apparaat staat op zo'n hoogte, dat je alles kunt regelen vanuit je luie bestuurdersstoel, waarna je doorschuift naar de borstelzone waar dan vervolgens de wassing plaats gaat vinden. De bestuurder hoeft niet meer uit te stappen. Nou ja, de raampjes dicht doen kan prettig zijn.

Gelukkig is er ook nog een terminal waar je je code kunt ingeven zonder in je auto te blijven zitten. Bijvoorbeeld omdat het wel heel erg lekker weer is en je de auto even de auto wil laten. Hij lol, jij lol. 

Dit was mijn idee, afgelopen gisteren. Terwijl ik mijn code invoer, begint het wasprogramma echter al te lopen. In een blik naar rechts ontwaar ik een mevrouw met een steeds roder wordend hoofd, zo rood dat dit al een tipje van de sluier oplicht. Zij dacht slim te zijn en toetste haar code alvast in, niet wetend dat ik eerst die van mij had moeten inkloppen. 

"Sorry, maar van de week ging dit goed", zegt de mevrouw met licht Amsterdams accent.Voor mij ging het deze keer ook goed, want de testauto kreeg een bodemwassing cadeau. Haar auto moet het deze keer zonder stellen. De prijs voor onwetendheid. 

Ondertussen doet de wasstraat waarvoor hij ooit is gebouwd en ontspint het gesprek zich binnen de vijf wasminuten naar de actuele wereldproblematiek. De mevrouw in kwestie voelt zich benauwd in Amsterdam. In Nederland. Eigenlijk in heel Europa en wil graag emigreren. Nieuw-Zeeland is een optie, net zoals Canada. Beide landen houden er echter zware ballotages op na, wat haar de uitspraak ontlokt dat bij ons 'iedereen wel erg gemakkelijk binnenkomt'. En laat dat nou weer een van de redenen zijn voor haar om te vertrekken. Cirkel rond.

De opmerking heeft niks te maken met discriminatie, maar alles met een gevoel van onveiligheid. Hoe lang duurt het voordat Nederland wordt getroffen? Dat soort zaken. Mijn geruststellende woorden, zeg maar rustig zalvende woorden, raken in de korte tijd die mij ter beschikking staat geen doel. De wassing is namelijk klaar, de rij wachtenden te lang om nog even door te kletsen zonder Amsterdamse verwensingen. 

Even later denk ik aan de foto (zie boven) die ik eerder deze week schoot, zonder te weten waarom ik dat deed. Maar ineens schiet het waarom mij te binnen: wij gaan met z'n allen best wel een eigen weg. Ieder voor zich. Iets om over na te denken. 

Ouzo?

Al tien jaar woon ik waar ik woon. Van die tien jaar ben ik in totaal een dag of vijftien - als je alle keren dat ik er in een flits aan voorbij kwam bij elkaar optelt - langs deze deur gelopen. Toch is deze mij nooit in het bijzonder opgevallen.

Het is in mijn ogen geen bijzondere deur, dus daar ligt al een deel van het antwoord. Maar dat verklaart niet voor de volle honderd procent waarom ik de deur eerder links heb laten liggen. Of rechts natuurlijk, op de terugweg.

Dat ik er nu wel oog voor had, heeft te maken met een opdracht waarbij een foto van een voordeur de hoofdrol speelt. Om een geschikte deur te scouten, had ik mij voorgenomen om eens heerlijk door het dorp te gaan wandelen. Ik had er een uurtje of zo voor uitgetrokken, om te beginnen met mijn eigen voordeur. Eigen voordeur eerst, is immers het parool.

Nog geen vijftig passen verder kom ik tot mijn verbazing bovenstaande deur tegen. De heldere, blauw-witte combinatie, verlicht door een strak schijnende zon trekt mijn aandacht.  Waarna in mijn hoofd flessen ouzo worden ontkurkt en de sirtaki langzaam op toeren komt, zoals een plaat op een oude grammofoon die niet goed is aangezwengeld. 

Zon, wit, blauw: zo spel je Griekenland. Of vakantie, mocht je het breder willen trekken. Nog breder: een lekker gevoel. Gewoon op loopafstand. Als de zon schijnt.

Hoge lat

Als je jezelf ten doel stelt om elke werkdag een foto met stukje tekst te posten, dan leg je de lat best hoog. Weet ik nu uit ervaring.

Gelukkig is hard naar huis fietsen ook een dankbaar fotografisch onderwerp.

Gelukkig.

Stop!

De man die mij vreemd aankijkt omdat ik dit bord van verschillende kanten aan het fotograferen ben, staart nog even door. Haalt vervolgens zijn schouders op en loopt door. 'Stop!' wil ik nog roepen omdat dat zo mooi past bij het onderwerp van onderhavige fotoshoot. Maar een blik op het het stopbord laat mij meteen stoppen. Ik voel namelijk weer dat gevoel opwellen waarbij ik uitleg wil gaan geven over mijn doen en laten. Aan een wildvreemde. Een rare eigenschap die ik maar met moeite onder de knie krijg.

Fotograferen in het wild is in dit kader een goede therapie. Steeds als ik ergens stop omdat ik iets zie of denk te zien - niet elke foto is raak - voel ik meteen ogen in mijn nek branden. Dan wil ik mijn bezigheid verklaren. Mij verontschuldigen dat ik zomaar op straat een foto aan het maken ben. Daar moet ik maar eens mee stoppen. Bij deze. 

Weekendje genieten

Vrijdagavond luidt traditioneel het weekend in. Voor de mensen die geen onregelmatige diensten draaien, tijd om het weekendgevoel over je heen te laten komen. Het moment om de eerste activiteiten te ontplooien om twee dagen vrij te vieren. Vaak in de vorm van een borrel, thuis of in de kroeg. Hoe en waar maakt eigenlijk niet echt uit, als die ontspanning zich maar als een zachte deken over je heen kan draperen. 

Daar hoort natuurlijk een foto bij. Maar hoe goed ik ook zocht naar foto's van ontspannen mensen, ik kon er geen vinden. Ja, wel een hoop met blije mensen, lachende mensen, actieve mensen (drinkend), maar geen enkele foto straalde écht die relaxtheid uit die ik zoek om mijn beeld van het weekend te illustreren. 

Totdat ik het enige geduldige en nooit klagende fotomodel tegenkom: Mickey. Kijk er naar en je ziet weekend. Je voelt weekend. Je wilt weekend. 

Geniet er van!

Blije lampen

Voor wie mijn blog van gisteren niet kan vinden: stop met zoeken. Die is er namelijk niet. Ik heb mijn slogan 'elke doordeweekse dag' even letterlijk genomen omdat Willems verjaardag een nationale feestdag is. En sommige tradities hou je in ere. Zoals vrij nemen op zo'n nationale feestdag. Hoe doordeweeks de dag van gisteren ook was. Sterker nog: doordeweekser dan een woensdag bestaat niet. Vroeger was het zelfs de gehaktdag. Dan weet je het wel.

Maar goed, in weekenden en op feestdagen wordt er niet gewerkt. Tenzij ik een dag lang vervelen als gevolg van het vrij nemen achter de rug heb. Wat gisteren overigens niet het geval was. Ondanks al het water dat Newtons wetgeving aan het testen was, heb ik geen moment van verveling gekend vanwege de extreme mate aan relaxtheid die bezit had genomen van mijn lichaam. Zelden zo'n Zen-dag gehad. 

De band die hier boven staat, heb ik dus niet gisteren zien spelen. No way. Zou veel te veel inspanning zijn geweest. Bovendien was ik dan heel erg nat geworden. Nee, dit beeld stamt van de avond daar weer voor en speelde zich af op de Parade in 's-Hertogenbosch. De Jan van Brussel band warmt de gemoederen op als voorspel voor Ali B. Wat ik niet wist, anders was ik wel iets langer blijven luisteren naar de aanstekelijke folk van Van B. om daarna Van-loze B. op de foto te zetten.

Niet alleen was ik niet op de hoogte van de komst van de rap-ster, maar net nadat ik de foto had gemaakt, kondigde de volgende bui zich alweer aan in de vorm van miniscule waterspettertje. Voordat de donkergrijze, naar zwart neigende wolk zijn dreiging tot uitvoer zou brengen, wilde ik graag in de auto zitten. Dat is gelukt, net zoals de foto's met de vrolijke kleuren. Daar word ik blij van. 

Koninklijk kruis

De avond is amper begonnen, toch zijn de voortekenen van een naderende Koningsdag onmiskenbaar. En dan niet alleen in de meest voor de hand liggende vorm: mensen versierd met oranje ornamenten, of zelfs helemaal in het oranje gestoken, die zich richting kroeg spoeden. Ook de optredens op podia, verspreid over de hele stad, zijn wel erg voor de hand liggend en veelzeggend. 

Nee, de echte voortekenen zijn op straat te vinden. Letterlijk: een dik kruis voor een winkel, verlicht door een oranje gloed vanuit een winkel. Om te voorkomen dat de meest voor de hand liggende activiteit op de oranjeste der oranjedagen geen ruimte kan innemen voor de deur van deze winkel. Omdat de winkel open is en de shopmanager heeft besloten dat het niet kies is dat zijn klanten - zo die er al zijn op zo'n dag - over oude puzzeldozen, Barbies met nog slechts één been, volledig kaalgelezen kinderboeken, alles van Little Tikes, incomplete serviezen, bezoedelde knuffels, de altijd aanwezige strips of een roestige kinderfiets moeten springen om naar binnen te kunnen.

Op zich jammer, want ik had graag geweten wie die dag de dikste omzet zou draaien. 

Drijvende schapen

Ze zullen maar van jou zijn. Vijf schapen die graag de voetjes op het droge houden en zich hier terdege op hebben voorbereid. Hoe ze de twee bootjes bij elkaar geblaat hebben, weet ik ook niet. Misschien waren de wolprijzen afgelopen jaar gunstig. Ik zit niet zo in die markt. 

Ik moet ze bovendien nageven dat ze oog voor detail hebben. Bootjes met vlaggetjes, zodat ze elkaar ook van afstand kunnen zien, mocht de kabel tussen beide boten onverhoopt breken.

Het zag er overigens niet regenachtig uit, die dag. Maar wie weet hebben ze er ondertussen al gebruik van kunnen maken. De hemelsluizen staan momenteel immers wijd open.

Mocht je dus een paar schapen in bootjes voorbij zien drijven, kijk dan niet raar op. 

Typisch

Hoe typeer je Nederland? Een vraag met veel antwoorden. Maar woorden zoals 'fiets', 'regen', 'polder', 'kleine huisjes', 'vlak landschap', 'weids' en 'fietspad' neem je al snel in de mond als je iemand in het buitenland wil meenemen op een gedachtereis naar de lage landen. 

Welk beeld die onwetende dan in zijn of haar hersenpan in elkaar draait, daar valt natuurlijk geen touw aan vast te knopen. De vraag is of die persoon een zucht van herkenning slaakt, mocht hij ooit door ons land toeren. Of gaat het zijn voorstellingsvermogen te boven? Of blijft het onder zijn verwachtingen? Je weet het pas als het zo ver is. Tenzij je bovenstaande foto ziet. Dan ben je in een keer klaar. Hoef je niks meer uit te leggen. 

Sinterklaas

Nu de discussie is opgestart om pepernoten dan maar het hele jaar in de winkel te laten liggen, mag ik het op 21 april best wel over Sinterklaas hebben.

Ik zag vanavond de maan door de bomen schijnen, vandaar. 

Het is weer zo'n dag

Zo'n dag dus.

Zo'n heerlijke.

Zo eentje waarbij de kleuren op je netvlies kapot spatten.

Zo'n dag die je alleen maar op herhaling wil zien. 

Zo'n dag is het weer.

Fileleed

File. What's new, zo rond een uur of vijf, A2 richting Den Bosch, in de buurt van Waardenburg. Een naam die iedereen wel eens op de radio hoort rond die tijd van de werkdag.

Normaal gesproken doe ik mijn uiterste best om feestelijk te bedanken voor dit soort samenkomsten, maar helaas kan ik het niet elke dag voorkomen. Soms beheert iets of iemand anders mijn agenda.

Gelukkig rijd ik een automaat, werkt de radio en zit de stoel uitermate comfi, dus echt te klagen heb ik niet. Komt bij dat het een mooie dag is, met af en toe wat zon, een oerhollandse wolkenlucht en mooie gele bloemetjes in de berm. 

Ineens schiet mij te binnen dat deze gele vrolijkerds luisteren naar de familienaam 'Cytisus scoparius' (ik geef toe, dit heb ik niet van mijzelf). In normaal Nederlands heet het brem en het is veelvuldig in de berm te vinden. Berm. Brem. Brem. Berm. Ik denk dat hetzij berm, hetzij brem ooit verkeerd in de boeken is terechtgekomen.

Je kunt het er maar druk mee hebben. Gelukkig rijdt het weer.

  

Ballenleed

En dan lig je daar. Helemaal alleen. Omdat iemand geen bal- dan wel richtingsgevoel heeft. Op een nat dak continu vocht opnemen. Luisteren naar hoe je medeballen plezier maken op de baan als ze weer eens met een goed geplaatste klap over het net zoeven. 

Welk leven heb je dan? Je vrienden in het ballenblik missen je vast ook. Hoop je. Ze hebben wel meer ruimte. Zouden ze dat misschien stiekem lekker vinden? Wat een eikels. Ze hebben gewoon lol. Feest. Een beetje heen en weer rollen met z'n allen, wat natuurlijk niet mogelijk is als je met z'n vieren opgesloten zit in het blik. 

Ik geloof dat ik maar eens een ladder moet halen om deze bal zijn leven weer terug te geven. Hij is wel erg zielig.

Let it rain!

Als het dan toch regent, kun je maar beter naar de mooie kanten ervan zoeken. Bijvoorbeeld door met de macrolens druppels op de ruit te fotograferen vanuit de lekker warme - en vooral droge - huiskamer.

Gaat op dat moment ook net de zon even schijnen, waardoor het prisma breekt op de druppel die de boom in de tuin ondersteboven projecteert. Alsof ik naar de tuin kijk door het matglas van een oude fotocamera. 

Als het morgen weer regent, geef mij dan maar de schuld. Want ik wil meer van deze foto's. Gelukkig is de testcamera waarmee ik deze macrofoto heb gemaakt nog maar een weekje in mijn bezit.

Kan daarna de lente echt beginnen. Sorry.  

Blogwaardig uitzicht

Normaal gesproken werk ik gewoon vanuit kantoor aan huis. Lekker relaxed de dag opstarten met een kopje koffie. Computer aanzetten om deze op z'n gemak te laten opwarmen voor wederom een productieve dag. 

Heel af en toe kijk ik nog wel eens op Google Maps om te checken hoe vol de snelwegen staan. De enige file die ik meemaak, is die voor de badkamer. Maar ja, ik kan wel even wachten. Ik heb namelijk een Windows laptop, dus dat heeft toch wat tijd nodig. Net genoeg voor nog een kopje verse koffie.

Maar er zijn van die dagen - gelukkig - dat ik er even op uit moet. Interviewtje in Groningen, fotootje in Maastricht, overlegje in Apeldoorn, persconferentie in Den Haag. En alles wat daar tussen zit.

Vaak doe ik dat op de motor, soms is het beter om met de auto te gaan. Dus tja, ik mag af en toe in een file aansluiten. Vooral die in de avonduren is dan onvermijdelijk. Vroeger was dat balen tot en met. Maar nu ik ouder ben - ik denk tenminste dat het daar aan ligt - neem ik het zoals het komt. Muziekje aan en een beetje rond kijken. En dan zie je soms schitterende dingen. Zoals ondergaande zonnen en dikke rivieren, zoals hier de Waal bij Zaltbommel. Ik kan er zelf in wegzinken. Gelukkig toetert de auto achter mij mij weer naar de realiteit en moet ik snel actie ondernemen om de foto te schieten. Want die is absoluut blogwaardig. Toch? 

Lichtend voorbeeld

Hij ligt er een beetje triest bij, deze gepensioneerde dynamo. Hoeveel rondjes heeft zijn gegroefde kopje gedraaid om steeds weer dat lichtpuntje in de duisternis van stroom te voorzien? Zou je weten, zou je schrikken. Gegarandeerd. Krijg je toch enigszins respect voor zo'n stukje techniek. 

Ik ga er van uit dat de dynamo niet van de fiets is gevallen en via middelpuntvliedende kracht toevallig op dit paaltje is beland. Nee, dit is duidelijk een gevalletje neerleggerij. Neerleggerij door een neerlegger met respect voor de vermoeide compacte elektriciteitscentrale. Hij heeft het apparaatje van de straat geraapt en hem op een bemost voetstuk geplaatst.

Met gevoel voor dramatiek, overigens. Je ziet vanuit dit perspectief perfect hoe het zijn vermoeide kopje een beetje scheef laat hangen en hoe de klap op het asfalt zijn onderkant als een rijpe puist heeft laten openbarsten. Geen redden meer aan. Wat rest is een laatste rustplaats waar hij nog even licht kan geven door het omgevingslicht dat vat krijgt op zijn verder nog strakke, aluminiumkleurige huid te reflecteren. 

Doorgaan tot het bittere eind. Een lichtend voorbeeld voor de dynamo's van deze wereld.

Kantoortuin zonder taak

Na een afspraak op de vierde verdieping van een flink uit de kluiten gewassen kantoorgebouw, besluit ik het op die vierde etage besprokene even goed in mij op te nemen. Dat gaat het beste tijdens het lopen: het wakkert mijn creativiteitsvuurtje aan. De lift laat ik daarom letterlijk links liggen.

Onder aan de eerste trap wordt mijn oog getrokken door een contrastrijke en opvallende situatie. Een halve verdieping staat leeg, geen bureau te zien. Ook geen luxaflex of andere raambedekking zodat de zon vrij spel heeft in deze kantoortuin zonder taak. Zijn stralen vormen een zebrapad van licht op de kale, betonnen vloer.

Ik sta oog in oog met de crisis die in 2008 in volle omvang toesloeg en nu gelukkig langzaamaan steeds verder naar achter wordt gedrukt in de geschiedenisboekjes. Ik loop even rond door de immense ruimte en hoor in mijn hoofd het tikken op toetsenborden, het gepruttel van printers, het gepiep van telefoons en de slappe kwats bij de koffiemachine. Met een beetje fantasie ruik ik zelfs de banale koffie in plastic bekertjes die de rode koffieautomaat produceert. Een goede espresso is moeilijk te fantaseren. Op dat level zit ik nog niet. 

Al die mensen die hier ooit het beste van zichzelf hebben gegeven voor de baas, acht uur per dag. Misschien wel negen of tien uur. Zouden zij de crisis hebben doorstaan? Missen zij deze omgeving? Hun oud-collega's? Of zijn ze blij dat ze van hun keurslijf zijn ontdaan en jagen ze een totaal andere carrière na?

We zullen het nooit weten. De zon zal het worst wezen. Die gaat gewoon door waar hij was gebleven. Triomfantelijk. Totdat er weer iemand luxaflex ophangt.

Lichttherapie

Al jaren rijd ik voorbij dit gele geluidsscherm en word ik gegrepen door het gele licht dat de omgeving weldadig kleurt wanneer de zon zijn werk doet achter de schermen. Alsof ik een lichtsluis inrij die mij rechtstreeks naar het Walhalla leidt. De verzadigde kleuren die het grijs van de snelweg overmeesteren zijn een weldaad voor mijn ogen en geest. Vier seconden (bij 100 km/u) lichttherapie zonder weerga. Om met Mona te spreken: 'Daar word je blij van'. 

Al die jaren denk ik meteen na het passeren dat dit scherm best wel eens een mooi plaatje zou kunnen opleveren. De in- en uitvoegdrukte op dit punt van de weg, de snelheid waarmee ik hier over het algemeen rijd en de afwezigheid van een camera op het juiste zonneschijnmoment maken dat het tot op heden er niet van is gekomen.

Tot op heden. Dankzij mooi weer, een foto-opdracht en een file vielen vandaag alle puzzelstukjes in elkaar. Waarvan akte. Mijn eigen stukje therapie, gevat in mb's. Ik denk dat ik er maar eens even lekker naar ga staren.

Per ongeluk proeverij

En dan is hij daar. Die eerste koude, beetje lenteachtige dag. De startmotor voor meer. Je voelt dat er betere tijden aan zitten te komen. Tijd om even het dorp in te lopen om je neusvleugels te laten voelen of je op het goede spoor zit. Of er meer mensen je lentegevoel delen. Het laat-maar-waaien principe delen waar je zo vrolijk van wordt.

Gewoon even jezelf op de voorgrond zetten. Genieten van de blauwe luchten en het 'niks moet-maar-alles-mag'-gevoel. Nou, dat was er vandaag. Net zoals de vertegenwoordiger van een brouwerij die net een nieuw zwaar biertje had weten te slijten aan de lokale kroeg en daar zo blij mee was, dat iedereen in zijn periferie het mocht proeven.

Ik ben blij dat ik dit nog zonder tikfouten kan delen.

  

Na regen...

Regen, zon, regen, bewolkt, zon, hagel, meer regen, minder zon, vooral wolken, stukje blauw, hagel, loodzwarte wolken, zon, regen, wind, heel veel wind, zon, stortregen, blauw, grijze wolken, hagel, beetje wind, bakken met regen, hagel, zon.

Ook zo'n zin in de lente?

Crimineel goede pr

Rome? Milaan? Turijn? Driewerf nee. Gewoon Amsterdam. Hartje zelfs. De Dam. Krasnapolsky, De Bijenkorf, het Nationaal Monument op de. Waar ooit de hippies werden weggespoten door de ME, daar staan nu zo'n beetje alle scooters van Nederland geparkeerd.

Italiaanse toestanden aan de Amstel. Ik krijg spontaan zin in cappuccino, een bolletje pistache ijs en een bordje spaghetti bolognese. Met Parmezaanse kaas. Bij voorkeur allemaal tegelijkertijd. 

Nu kom ik nog wel eens in een grote stad, maar zo'n enorme scooterparkeerplaats heb ik nog nooit gezien. Waarom hier dan wel? Omdat de scooter in Amsterdam de beste manier is om je te verplaatsen? Denk 't niet, want ik heb er in twee uur tijd ook drie onderuit zien gaan door een vriendelijk tikje van een hard doorwerkende taxichauffer en bestelwagens die ineens remmen om geen tijd kwijt te raken aan lange remwegen. 

Omdat je gewoon overal kunt parkeren? Denk wederom van niet. In Amsterdam parkeert iedereen alles overal. Een scooter is daarvoor niet echt nodig.

Ik denk Willem Holleeder, hoofdstadboef, de aanstichter is. Sinds de foto van hem op een zwarte Vespa, is de scooter hipper dan hip. De crimineel als trendsetter. Misdaad loont niet, maar is wel verbluffend goede pr. 

Uitstervende professie

En dan sta je daar, in een grote, vreemde stad. Casual gekleed om vooral niet op te vallen. Als toerist. Maar ja, dan toch die kaart. Die geeft je weg. Nu geeft dat gelukkig niet in een stad die grotendeels door toeristen bezet wordt gehouden. Ons kent ons.

Aan de andere kant wil ik de mannen de hemel in prijzen omdat ze niet gedachteloos achter een mobieltje met navigatie aanlopen. Gewoon een ouderwetse kaart die je dwingt om af en toe even stil te gaan staan om te checken of je nog op het juiste pad bent. Waarbij je natuurlijk meteen even al dat moois van een monumentale stad op je netvlies kunt laten inwerken. 

Aan de andere andere kant maakt het de meneer links vrij weinig uit welke kant ze opgaan. Alsof zijn netvliezen al pijn doen van al het geabsorbeer. Hij kijkt vrij neutraal naar het stukje papier, terwijl de andere man met zijn vingers over de gewenste straten glijdt. Plannen maken voor nieuwe avonturen, nieuwe pracht en praal.

Ik ben benieuwd waar ze uiteindelijk zijn uitgekomen. Als ze er überhaupt al zijn gekomen. Kaartlezen is tenslotte een uitstervende professie. 

Mondhoeken

De lente is definitief uitgebroken. Niet dat dat de toeristen in Amsterdam iets uitmaakt. Die gaan waarschijnlijk vrolijk verder met het fotograferen van elkaar, dan wel selfiewise. 

Beide gevallen worden gekenmerkt door een kort optrekken van de mondhoeken. Dit alleen om het plezier dat de foto hoort uit te stralen, kracht bij te zetten. Daarna is het business as usual, op zoek naar een nieuwe locatie om de mondhoeken op te trekken. Zo gezellig.

ZebraPAD

Of we even willen oppassen voor overstekende padden. Onze hoppende vrienden zijn namelijk weer onderweg van hun winterverblijf naar een lekker watertje en moeten daarvoor onder andere deze weg oversteken. 

Aangezien ze nooit verkeersles hebben gehad, zijn ze niet op de hoogte van het links-rechts-links principe (rechts-links-rechts voor onder andere mijn Britse en Japanse lezers) en wil er nog wel eens eentje onder de banden van een nietsvermoedende gemotoriseerde passant terecht komen. Zo eentje is er overigens nagetekend op het bord. Lijkt mij. 

Vandaar dus dit bord. Maar, en nu komt het, ik heb dus een minuutje of tien staan fotograferen. Ergens tussen 19.20 en 19.30 uur (de oplettende kijker had dit natuurlijk allang in de gaten vanwege de lange schaduwen als gevolg van de laagstaande, in het westen wegzakkende zon) en wat denk je: geen pad te zien. Zelfs geen padpad, het spoor dat ze achter laten wanneer ze over het asfalt paddentrekken. 

Ik kan dus wel concluderen dat de genoemde tijdspanne ietwat overtrokken is. Er zit een vette marge in, om te voorkomen dat een pad mogelijk toch net iets te vroeg wil oversteken. Of ze staan met z'n allen nog op wintertijd. Dat kan natuurlijk ook. 

Cactus zonder prik

Ken je de Citroën Cactus? Een goedaardig ogende auto waar je je echt niet aan kunt prikken. De naam is met gevoel voor ironie gekozen. In plaats van alleen maar hard staal, zit er namelijk een strook met luchtkussens op de flank. 'Airbump' staat er trots op. 

Zo trots, dat ik bijna elke keer als ik zo'n apparaat zie de neiging moet onderdrukken om die airbumpjes in te drukken. Net zoals dat plastic verpakkingsmateriaal met al die nopjes die je zo lekker kunt laten ploffen. Ik ben echt benieuwd of deze ook lekker ploft. 

Net zoals in de natuur

Zo ziet een kat uit die tegen de achterdeur geplakt staat. Omdat ze niet beschikt over een kattenluik. Een kat die kenbaar moet maken dat die deur toch echt open moet. Omdat haar eten klaar staat, omdat het regent, omdat de gemene, rode, eenogige buurtkater met afgescheurd oor onderweg is of gewoon omdat het binnen warmer is. 

En als die kat dan eerst gekke bekken van haar 'baasje' moet verwerken voordat de deur eindelijk open gaat, dan wordt de leeuwin in haar wakker. Om bang van te worden. De paté met eend wordt dan ook in stukken gereten in haar etensbakje. Het is al met al geen fraai beeld. Maar ja, zo gaat dat in de natuur. Heftig.

Stilte in beeld

Een foto met bijna niks er op, waarover toch van alles valt te vertellen. Om te beginnen iets over de stilte. Op deze plek heb ik gehoord hoe stilte klinkt. Even twijfel je aan je gehoor. Meldt zich na 250 kilometer motorrijden dan toch eindelijk die gehoorbeschadiging? Vol ongeloof graaf ik met beide pinken in beide oren en hoor het stromen van het bloed door diezelfde pinken. Verder lost het vrij weinig op. Totdat een vogel ergens in het gras een lied aanheft. Gelukkig, mijn trommelvlies en aambeelden doen het nog. En op slag mis ik de stilte weer. 

Onder het geflierefluit bekijk ik de constructie die voor mij ligt. Het zal vast te maken hebben met de Waddenzee, die zich ver achter mij heeft teruggetrokken om wadlopers te pleasen. Blijkbaar kan diezelfde zee ook gemeen ver de andere kant op in deze Groningse uiterwaarden en moet de dijk die geestdrift stoppen. Om boer, visser en/of wadloper het klimmen te besparen, is er een uitsparing in de ophoging gehakt. De stenen omlijsting er van is bedoeld om een paar flinke planken houvast te geven en er zo alsnog voor te zorgen dat de mensen achter de dijk droge voeten houden. 

Nou moet dat water in zo'n geval wel heel erg ver komen. Ondanks het feit dat ons land nu niet echt uitblinkt in grote afstanden, is de eerste de beste boerderij hier namelijk nergens te bekennen. Vandaar ook die stilte. Niemand verstoort hier de luchtmoleculen en wanneer het windstil is, zoals op bovenstaand plaatje, is stilte ongelooflijk indrukwekkend. Stilte van een kwaliteit die je landinwaarts nergens spontaan zult vinden. Met nog een paar flinke, stil hangende wolken op het menu voelt ik mij hier oppermachtig. Alsof ik de enige ben op de wereld. 

Mocht het gevoel voor jou te overweldigend zijn, dan volstaat het om jezelf om te draaien en met telelens of verrekijker richting Schiermonnikoog of Rottumerplaat te loeren. Dan zie je je soortgenoten in de modder dabberen en ben je weer waar je was. Bij af. In dit geval dan. Want eigenlijk wilde ik hier niet weg. Gelukkig hebben we de foto's nog.

Lente meldt zich

Paastakken met kleurige paaseieren. Hoe pasig wil je het hebben? En dan te bedenken dat zowel de tak als het ei in wezen niks met elkaar te maken hebben. Ze zijn door dom toeval ooit met elkaar in verbinding gebracht. Daar heeft zelfs een paashaas nooit iets over te zeggen gehad. 

Het is dat het zo'n vrolijke combi is en dat Pasen meestal het begin van een mooi jaargetijde inluidt. Laat de lente beginnen. Ik ben er klaar voor!

Paradijsjes ontdekken

Er zijn van die momenten dat je je even uit de waan van de dag wilt terugtrekken. Even jezelf helemaal onvindbaar maken, zoeken naar die plekken waar het getjirp van een mus al oorverdovend is. 

Die plekken liggen doorgaans niet in een stadscentrum, zelfs niet in de periferie er van. Daarvoor zul je toch echt kilometers moeten maken. Maar dan heb je ook wat: een hooischuur in glooiend landschap, overgoten door een laat zonnetje en alleen bereikbaar via een smalle, open weg. Elke ordeverstoorder zie je al op honderden meters afstand aankomen, zodat je je nog dieper in de hooibalen kunt verstoppen om ontdekking te voorkomen. 

Zo'n plek heb ik hier gevonden. Ik draai de contactsleutel naar off, wacht even de kenmerkende reutel van het boxermotorblok af en verbaas mij vervolgens over de enorme stilte. Het lijkt zelfs in de buurt van zee te zijn, maar het ruisen van ebbend water verdwijnt meteen nadat ik mijn iets te strakke helm heb afgezet. 

Niks. Helemaal niks. Doodse stilte. Zelfs geen getjirp. Een paradijs op aarde. Totdat een zacht gesnurkt - geluid draagt ver in een stille omgeving - mijn Shangri-La in rook doet opgaan. Tijd om nóg een paradijs te gaan ontdekken. Je hoeft tenslotte maar ergens mee bezig te zijn.

Weesgegroetjes

Hoewel de torenklok anders aangeeft, staat voor mij op deze plek de tijd toch echt even stil. Alleen al vanwege de bijna onvoorstelbare leeftijd van toren (zo'n 600 jaar) en kerkgedeelte (circa 450 jaar). 

Het gaat mij echter om het muurtje op de voorgrond. Dit waarschijnlijk iets jonger in leeftijd, maar overstijgt die van mij gegarandeerd. Ik ken deze muurtjes nog van vroeger. In de buurt waar ik ben opgegroeid, stond een nonnenklooster met net zo'n muur er omheen. Zelfs de mosvorming is hetzelfde. 

Mogelijk heeft de katholieke kerk één aannemer gehad die overal dezelfde muurtjes bouwde. Of misschien was er toentertijd een universele muurtjes-code. Leerde je als metselaarskind van je metselaarsvader hoe je een muurtje moest metselen. Lego was er nog niet en dit komt dan verrekte close. Immers, ook vroeger moesten kinderen bezig worden gehouden. Zeker heel vroeger, toen school en kinderopvang nog geen gemeengoed waren. Toen al gingen de kinderen mee naar het werk. Kregen ze meteen een troffel in handen.

Daar heb ik nu een gevoel van tijdloosheid aan te danken. Een kerk is niet meer echt in zwang, maar het gebouw an sich bepaalt in de meeste dorpen en steden nog altijd het gezicht. Maar het is vooral dit muurtje dat mij raakt. Mijn knie gaat er weer pijn van doen. Die voelt weer hoe het was om stiekem over de muur te klimmen en bij de nonnen in de moestuin te vallen. Gelukkig kon ik ondanks een zere knie nog altijd harder rennen dan moeder-overste en ben ik er zonder Weesgegroetjes vanaf gekomen. 

Voedsel

Mijn agenda leidde mij vanmiddag naar het station van 's-Hertogenbosch. Een middagje informatie absorberen over veranderingen in regelgeving waar ik als ondernemer mee te maken ga krijgen. Dat is meestal geen goed nieuws en vandaag was meestal. 

Maar hoe bizar men in Den Haag ook mag denken over 'vereenvoudiging van de regels', dit alles valt in het niet bij de vreselijke gebeurtenissen in België. Dat ik moeite moet gaan doen om mijn opdrachtgevers een 'modelovereenkomst' in de maag te splitsen, staat in geen enkele verhouding tot de goddeloze en laffe daad die zelfmoordterrorisme heet. 

Station 's-Hertogenbosch bleek een verzamelpunt voor de lange arm der wet, gehuld in kogelvrije vesten. Mocht ik in gedachten al even zijn weggedreven naar de gevolgen van de nieuwe wet Deregulering Beoordeling Arbeidsrelatie, dan brachten de kogelvrije vesten en politieauto's voor de ingang mij weer terug in de harde werkelijkheid.

Op de terugweg zie ik bovenstaande meneer. Te midden van een brandende wereld, brandt bij hem alleen een sigaar waarvan hij bedachtzame trekjes neemt. Net zoals van het rustgevende beeld dat hij hier heeft vanaf het bankje. Het geeft mij het vertrouwen dat het leven altijd doorgaat. Hoe ernstig de verstoring ook is. Het is een vertrouwen dat ik al sinds mijn jeugd heb, maar het moet wel af en toe worden gevoed. Deze foto is mijn voedsel. 

Triest

Om meteen maar met de deur in huis te vallen: de triestheid van deze met donkere wolken overgoten foto is geenszins een reflectie van mijn humeur vandaag. Nee, mijn gras is behoorlijk groener. 

Ik kon het echter niet laten deze in- en intrieste foto te maken. Kleur is amper te vinden, de boot is lek, de steiger verweerd. De lente heeft nog geen vat gehad op de groenvoorziening en alsof dit alles nog niet genoeg is, verstoort een fabriek de landschappelijke waarde van deze plaat. 

Waarom dan toch deze foto? Omdat het een niet bestaat zonder zijn tegendeel en al het andere hierdoor meteen een stuk mooier wordt.

Graag gedaan!

En dat is 50!

Er is altijd wel een reden om een feestje te vieren. Vandaag is dat zelfs een hele goede reden. Een mooi moment om de vlag uit te hangen. Waarvan akte. 

Al ruim twee maanden plaats ik elke werkdag een foto op mijn blog, vergezeld door een stukje tekst. Alleen weet bijna niemand dat. Sneu? Nee, dat valt best wel mee. De ambitie om elke werkdag iets te posten, moest eerst op doorzettingsvermogen worden getest. 

Hier en daar promoot ik mijn blog wel eens. Op een vreselijk ouderwetse manier: via het gesproken woord. Deze aloude mond-op-mond reclame heeft slechts beperkt succes in een wereld waar alleen modernismen zoals pageviews, likes en bereik lijken te tellen. Andere kant van het verhaal is dat al het gebabbel ondertussen een trouwe schare fans heeft opgeleverd. 

De opmerkingen van deze regelmatige lezers/kijkers motiveren mij om vandaag de eveneens aloude koe bij de horens te vatten. Na maanden fotograferen en tikken, post ik nu mijn 50e blog. Een heerlijke mijlpaal en hét moment om IMPRINT voor een groter publiek bloot te leggen. 

Waarmee ik mijzelf ook bloot geef in een wereld waarin veel collega's, kennissen, vakgenoten, enthousiastelingen, klanten én opdrachtgevers extra kritisch door mijn verhalen en foto's gaan bladeren. Ik zit klaar voor elk compliment, net zoals voor alle kritiek. Daar schijn je van te leren. 

Heb je even een momentje tussendoor, lees dan lekker alle blogs en abonneer je op wat nog gaat komen. Deel ze vooral. Dan zit ik over een jaar bij De Wereld Draait Door en zwaai ik naar jullie allemaal!

Niet paniekiezeren

Haaientanden. Haaientand, in dit geval. Enkelvoud. Omdat het symbolisch is, is eentje genoeg. Het is de verbeelding van voorrang geven, maar ook van doorzettingsvermogen. Bijvoorbeeld om tegen de klok in toch mijn dagelijkse stukje op mijn blog te krijgen. Ergens je tanden in zetten, grip houden op zaken. Prioriteiten stellen. Het wordt voor mij allemaal verbeeld door een enkele haaientand. 

Die serveer ik dan ook graag, zo tegen vijf voor twaalf vandaag. Deadlines zijn nu eenmaal mijn ding, vijf voor twaalf ken ik als geen ander. I love it.

Rust en razen

De beklimming van de brug op een zonnige maar ijskoude maartse dag onthult een kaarsrecht kanaal. Een timmermansoog zou er dolgelukkig van worden. Heel zen ook, want de oneindige streep water neemt je mee op reis naar de einder. Mits je genoeg tijd neemt om die einder op te zoeken. 

Dat doet het voortrazende verkeer hier zeker niet. Geen tijd voor. Bovendien ligt de focus van een bestuurder in het verlengde van de auto. Daar lichten remlichten van voorgangers op. Even er bij blijven. 

Daarom twee werelden, één plaat: de rust van een voortkabbelend watertje, de onrust van voorbij razend verkeer. Kies er uit welke het beste bij je past. Of combineer ze gewoon. Is tenslotte heel menselijk.

Ramkoers

De fietser doet zijn best om de fotograaf te imponeren. Een nogal bruuske trapbeweging, het voorwiel gericht op de camera, de positie in het midden van het fietspad, beetje verbeten gezicht. De houding van iemand die iemand anders een lesje wil leren. 

Wat het oplevert is een prachtig plaatje over een krachtmeting in het wild. Wie wijkt het eerst? De fietser op ramkoers of de fotograaf? Alleen ik weet het. Maar maak er gerust je eigen verhaal van. 

Stille helden

De bewoner van deze boerderij heeft stand gehouden. Pal naast zijn grondgebied verheft een fietspad zich zo'n tien meter in de lucht om gemotoriseerd verkeer alle ruimte te geven op de er onder gelegen drukke turborotonde. Voor de woning ligt een spiksplinternieuwe verbindingsweg naar een enorme nieuwbouwlocatie - een dorp op zich. 

De achterkant wordt afgebakend door een nieuw gegraven kanaal. Slechts één zijde van de boerderij heeft nog vrij uitzicht. Daar staat de boer in kwestie nog wel eens te staren in de verte, mijmerend over tijden waarin beide deuren nog in moderne kleuren waren geverfd. 

Lang geleden dus. Herinnert hij zich hoe hoog de ruzie toentertijd is opgelopen met zijn vrouw? Heel hoog. Moet haast wel. De woordenwisseling over de juiste teint, licht of donker, is immers nog steeds niet beslecht. De houtrot is gelukkig wel al bezig met de oplossing van het dispuut. 

Zelfs de muren mengen zich in de strijd, door weer een nieuwe kleur groen in het toch al delicate speelveld te introduceren. Om nog maar te zwijgen over het gras en de betonnen constructie die afbakent wat ooit een waterpartij was. Of een ruimte voor varkens. Ik ben in geen van mijn vorige levens boer geweest, dus ik roep maar wat.

Feit is dat elke keer wanneer ik dit zie, ik meteen moet denken aan Asterix en Obelix: 'Heel Rosmalen? Nee, een kleine nederzetting bleef dapper weerstand bieden tegen de vernieuwing.' Stille helden. Gewoon in mijn spreekwoordelijke achtertuin.

Stoom afblazen

Net voordat je het weekend ingaat nog even het werk van je afschudden. De een doet dat in de file, de ander met een biertje en weer een ander verschaft zich een rondje karten. Met daarna een biertje. Of zoiets dergelijks.

Karten is een vak apart, zeker als je het niet zo vaak doet. Het maakt de oermens in je los. Grenzen vervagen, je adrenaline vertelt je dat je die bocht best op die hogere snelheid kunt nemen. Je handen en rechtervoet volgen die vaststelling gedwee. Met als gevolg dat je in de moderne strobalen klam komt te zitten of met je neus de verkeerde kant op tolt. Rode kop - de adrenaline moet toch ergens heen - en harder kloppend hart vertellen je dat je misschien iets te enthousiast bent. Gelukkig heb je een helm op, want de rooie koontjes houd je liever voor jezelf.

Met een beetje geluk is iedereen zo met zichzelf bezig geweest dat het geeneens is opgevallen wie er nu omgedraaid op het circuit stond. Mooi zo, kun je je weekend ook nog eens ingaan met een paar stoere verhalen. 

Vogelperspectief

Waarom vandaag deze foto? Niet dat het nu zo'n schitterende plaat is. Maar wel omdat het een bijzondere foto is. Er zijn heel veel foto's bekend van de Victoria Falls, de imposante watervallen op de grens van Zambia en Zimbabwe. Toch zijn dat er altijd minder dan deze, genomen vanuit een helikopter. 

De foto kwam voorbij tijdens een zoektocht naar familiefoto's, bewaard op een in onbruik geraakte schijf. Een elektronische schoenendoos als het ware. De watervalfoto herinnert mij aan een bijzondere reis. Met als een van de hoogtepunten een helikoptertocht boven de Zambezi, de rivier die beide landen scheidt. Als een idioot scheerde de piloot tussen de rotsen door, net boven de raftende durfals die af en toe een middelvinger opstaken. De turbinewind van de heli moet voor hen voelbaar zijn geweest. Toch denk ik dat mijn bloeddruk vele malen hoger is geweest dan dat van de gemiddelde rafter. Een beetje James Bond film ziet er kalmer uit dan een film van mijn helikoptertocht. Zo die al gefilmd zou zijn. Flitskasten heb ik overigens ook niet gezien.

Ineens gaat de snelheid er uit en klimmen we snel tot ver boven de rotsformaties. Met dit rustgevende beeld als resultaat. De hersenen geven op zo'n moment het sein 'veilig'. Adrenaline kruipt weer terug in de gaten waar het vandaan kwam, de ademhaling krijgt iets meer regelmaat en de ogen zien een ongelooflijk mooi plaatje. Zelfs na dik tien jaar voel ik de rush van de vlucht en de diepe rust die van deze scene uitgaat. 

Ik ga er weer even van genieten. Een uurtje of acht of zo.

Fotosynthese

Nog even en de bomen zitten weer lekker in het blad. De zon doet in elk geval zijn uiterste best om een en ander in gang te zetten. Het woordje fotosynthese komt bij mij op. Het zit in zo'n hersenkamertje dat sinds de middelbare school niet meer open is geweest. Of het woord hier ter zake doend is, moet ik iedereen schuldig blijven. Mochten er kenners zijn onder de lezers, schroom dan niet om een verhelderende duit in het spreekwoordelijke zakje te doen. 

Fotosynthese of niet, de foto mag er zijn. Vind ik althans en gelukkig is dit mijn blog, dus hij blijft. Het doorkijkje in het bruggetje trekt steeds mijn aandacht en leidt steevast tot de vragen:
a. waar gaat het watertje naar toe;
b. welk punt A en punt B verbindt het bruggetje in kwestie.

De meest eenvoudige oplossing zou zijn om een kaart er bij te pakken, maar dat is te nuchter. Te veel met de voeten in de aarde, te weinig fantasievol. Want dan blijkt het beekje vlak na het bruggetje op te houden omdat er een weg ligt en verbindt het bruggetje slechts de kortste weg van werk naar huis. Of zoiets. 

Beelden die minder lekker aan je geestesoog voorbij trekken. Die ridder op zijn paard, dat kind dat dammen staat te bouwen, het groepje verlegen jongeren die stiekem een duik nemen, de eenzame visser die op de brug zit met zijn lijn in het water, meneer pastoor die mijmert over de ruis op de communicatieleiding met zijn broodheer, het zijn allemaal scenes die de werkelijkheid veruit overtreffen. Gelukkig maar, want op zo'n plekje wil je de werkelijkheid graag even achter je laten. Ik wel, in elk geval. 

Actiepotter

Ben ik in het museum geweest? Een kunstbeurs? Een rommelmarkt? Niks van dit alles. Ondanks de kunstig gemaakte lijst, is dit een gewoon een foto. Gemaakt tijdens een stukje wandelen om het wandelen. Dus niet om het fotograferen. Waardoor de camera netjes in zijn schokvrije tas bleef zitten. Omdat die tas nog thuis lag.

Helaas bijna, want op dat moment zie ik dus het plaatje van de dag. Waarom het plaatje van de dag? Omdat ik niks van kunst weet, zeker niet van Hollandse meesters uit de Gouden Eeuw. Tenzij Rembrandt daartoe hoort, want daarvan heb ik wel een werkje of wat op mijn netvlies staan. Plus nog een. Waarom? Weet ik niet. Vraag er niet naar. Geen idee. Maar Paulus Potter zit ergens in mijn achterhoofd genageld. Ik moet ergens in een vorig leven met hem in aanraking zijn gekomen. In dit leven zeker niet. Zoals gezegd: musea zijn niet mijn turf. Misschien ben ik Paulus Potter geweest. Wie zal het zeggen.

Het grappige is dat ik zijn werk eigenlijk niet erg goed ken. Ik weet alleen dat hij iets had met koeien en lekkere wolkenluchten. Tijdens het wandelen om te wandelen zie ik ineens een scene die in mijn optiek zo uit een Potter weggelopen zou kunnen zijn. Een 'live Potter' als het ware. Die moet dus op de foto. Dan maar met mijn HTC'tje. Geen topklik, maar het kan er mee door. De lens is volgens mij een beetje vuil, maar dat correspondeert weer met een ietwat gelige, verouderde vernislaag. Twee keer bingo. Hij kan eigenlijk zo het museum in. Levert dat nog iets op tegenwoordig? 

Lange vinger

De boodschap is duidelijk. In wezen. Want voor wie de boodschap is bedoeld, blijft gissen. Daar ga je echt nooit achter komen. Tenzij jij je dingen nogal snel persoonlijk aantrekt, dan is deze natuurlijk voor jou.

Misschien heeft het wel betrekking op een situatie. De persoonlijke situatie van de etaleur? Of is het een verwijzing naar de toestand in de wereld in het algemeen? Het leven an sich? De klimaatveranderingen? De kledingindustrie in lage lonen landen en dan met name de kinderarbeid in deze branche? Of misschien is het een lange vinger naar mensen die zomaar van alles verliezen. Ja, die laatste. Dat voelt goed. Opletten dus. In het vervolg.

Bandenwisselweken

Hoewel het venijn veelal in de staart zit, lijkt het er op dat een echte winter dit jaar niet meer uit de kast gaat komen. Het strooizout, in handige emmertjes van vijf kilo, is al in de aanbieding. Bij de Jumbo. Dat zegt het wel zo'n beetje. 

Voor de meeste automobilisten die zweren bij winterbanden, waarvan ik er een ben, wordt het daarom tijd om over een bandenwissel na te gaan denken. Want wanneer de temperatuur boven de zeven graden Celsius uitkomt, is het bingotijd. 

Volgens de weergoeroes van Weeronline c.s. maken we na het weekend kans op die hogere temperaturen. Dertien graden zelfs. Halleluja. Vogels smeren hun kelen en oliën hun eierlegorgaan, bomen duwen de bloesem uit de knoppen, krokussen kleuren de grond in pasteltinten en garagehouders bestellen extra zomerbanden. Kortom, de lente zit in de lucht.

Mochten je winterbanden bijna op zijn, dan kun je daar leuke dingen mee doen. Zoals de rijder van bovenstaand modelletje laat zien. Paar rondjes draaien en je hoeft geen verwijderingsbijdrage meer te betalen. Wel eerst kijken welke maat er op de zijkant staat om vervelende verrassingen te voorkomen. Insider tip!

Zin in

Goed. Vandaag een beetje zon tussen de buien door. Momenten dat het nét weer even aangenamer voelt. Maar het smaakt vooral naar meer. Alles schreeuwt om blauwe luchten, paarden (of koeien, geen idee welke hoevigen nu wel/niet aan de beurt zijn) in de wei en veel heerlijk buitenwerk. Klussen met de voeten in de aarde. Snoeien, schoffelen en op het einde van de dag een lekkere Leffe blond. 

Zo'n dag. Daar heb ik zin in.

Oldtimers koesteren

Het lijkt een afbeelding uit de oude doos maar niks is minder waar. Deze foto is onlangs gemaakt vanaf een tankstation aan de A2. Het mooie is dat het net zo goed een plaatje uit 1979 zou kunnen zijn. Of nog eerder, maar dan hebben we geloof ik een ander model Kever nodig. Via de achtergrond is het niet te duiden. Die is volgens mij onveranderd gebleven sinds de mens boerderijen leerde bouwen.

Het zijn dit soort combinaties die mij een heerlijk gevoel geven. Even zwijmelen in vroeger, jezelf kietelen met retrogevoel. Zo'n moment doet beelden terugkomen. De voor mijn gevoel lange reizen, die achteraf bekeken vaak niet langer waren dan een kilometer of 150. Het soms stiekem in de kattebak kruipen. De zandzak onder de klep om tractie te houden in het Limburgse heuvellandschap, de 's zomers plakkerige bekleding, de snoepjes die van voor naar achter worden doorgegeven. Familiegevoel. Maar ook malheur: de Kever van mijn vader die ineens weg was en later uitgebrand werd teruggevonden. Gebruikt voor een plofkraak of zo. Avant la lettre dan wel, want ik het het hier over 1982 of zo.

Het komt allemaal terug door deze ene auto op de snelweg. Lijkt mij een goede reden om oldtimers te koesteren.