Wanneer je iets meer aandacht dan normaal gesproken aan een onderwerp besteedt, dan is de kans groot dat je daarop wordt aangesproken. Of misschien is aangesproken nog niet eens het juiste woord: mensen gaan in zo'n geval minimaal even onderzoeken wat er zoal aan de hand is.
Je kunt het zelf testen door midden in het centrum van een stad naar het dak van een gebouw te gaan staan kijken. Gegarandeerd dat anderen dat dan ook gaan doen. Of je fotografeert een spoorwegovergang.
Dit laatste hoeft geen probleem te zijn, maar wordt dat wel als je staat te wachten tot je gedroomwenste compositie er aan zit te komen. In dit geval kost dat steeds een kwartiertje, mocht het de eerste keer zijn misgegaan.
In die tijd, want het ging natuurlijk mis die eerste keer, kijkt de meneer aan de overkant van de straat heel belangstellend naar mijn camera met nogal lange telelens en probeert hij het eind van de denkbeeldige rechte lijn te vinden die er zit tussen lensglas en het onderwerp dat ik wil fotograferen.
In een keer ziet hij het, maar dan begint zijn verbazing het te winnen van zijn schroom: "Waarom wil je nou zo'n knipperlamp op de foto zetten", roept hij nieuwsgierig. "Die kale bomen en grijze huizen daar achter, dat ziet er toch niet uit?" Ik wil hem wel antwoorden, maar dan gaan de bellen rinkelen en kondigen de rode knipperlampen en de dalende spoorbomen de komst van een - overigens in dit geval exact op tijd rijdende - trein aan en is het tijd om mijzelf even te focussen op de buit van de dag.
Een mooie buit. Niet alleen heb ik een unieke trein - want op tijd, zelfs bij min zeven graden Celsius - op de plaat, maar ook een mooie, frisse kleurencombinatie. En dat midden in de winter. Tegen de voorbijganger hoef ik niet veel meer te zeggen. Het plaatje achter op mijn camera bevredigt zijn vraag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten