Prikkelbaar

Dit beeld stamt uit een van de roerigste tijden die Europa ooit heeft meegemaakt. Het is prikkeldraad dat de top van Pointe du Hoc markeert, een klip aan de Normandische kust. Een onneembaar geachte vesting. Ruim 200 Amerikaanse soldaten klommen hier op 6 juni 1944 naar boven om een pad naar vrijheid te bevechten op de Duitsers. Met als gevolg vele doden en gewonden aan beide zijdes.

Ondanks dat dit beeld al ruim zeventig jaar bestaat, is de foto pas een jaar of twee oud. Nog altijd is het druk op Pointe du Hoc. Mensen uit de meest uiteenlopende landen komen dit stukje slagveld bekijken. De bunkers liggen er nog en de funderingen voor de enorme kanonnen laten niks aan de verbeelding over. Net zoals de enorme bomkraters als gevolg van de beschietingen voorafgaand aan de bestorming in 1944.

Vanuit het bezoekerscentrum, dat een stukje lopen van bunkers en kraters ligt, huppelen de kinderen richting het slagveld, hun ouders vrolijk keuvelend over Normandische koetjes en kalfjes. Op de terugweg is het huppelen minder, net zoals het keuvelen.

Een bezoekje aan Pointe du Hoc, aan het nabij gelegen en onmetelijk grote Amerikaanse militaire ereveld met zijn strak gerangschikte witte kruizen en dagelijks gemillimeterd gras, aan Auschwitz, Bergen-Belsen, Westerbork of kamp Vught, het maakt je nederig en doet je beseffen hoe kansloos een oorlog is. Hoe iedereen zal vechten voor zijn eigen ik, zijn eigen plaats op de wereld. Dat een oorlog hooguit een tijdelijke rimpel is in het water, hoewel dat rimpelen lang kan duren. Uiteindelijk zijn de rimpels weg, maar ligt onder het oppervlak de prijs van het geweld: talloze mensenlevens verwoest, ook van degenen die het wel hebben overleefd; kapot geschoten huizen en herinneringen; verwoeste infrastructuur en ga zo maar door. Alleen maar omdat iemand zijn gelijk wilde halen of zijn haat wilde zaaien.

Als we al iets leren van de geschiedenis, dan is het dat het gezonde verstand alles overwint. Dit 'weten' zou daarom eigenlijk genoeg moeten zijn.