maandag 11 januari 2016

Van het padje


Bosweggetje, pal naast de asfaltweg die door dit deel van de Veluwe snijdt. Ik loop er voorbij, mijzelf afvragend hoe lang het nog zou zijn naar mijn tijdelijke verblijf. Aan het einde van een flinke mars op een nazinderende herfstdag met waterige zon en frisse wind wordt het verlangen naar een beetje warmte met elke pas exponentieel groter. 

Toch lokt de bouwval - voor alle duidelijkheid: dit is dus niet mijn tijdelijke verblijf - mij even van mijn padje. Nieuwsgierigheid is sterker dan een centrale verwarming. Een tuinhuisje in een bos. Een boshuisje. Maar geen Roodkapje te zien, een boze wolf huilt evenmin en ook de drie biggetjes en/of de zeven dwergen zijn in geen velden of wegen te vinden. Maar wel zo'n maffe bouwval, deels in de fik gestoken, deels ontplankt. Met een op een kier staande deur. Nodigt je toch uit. Nietwaar?

Van wie is zo'n huisje? De gemeente in kwestie? Iemand die er thuis geen plaats meer voor had? Was het ooit een lunchhokje voor de boswachter? Of hebben de lokale herten de sleutel in beheer gehad? Een landelijk gelegen afwerkplek? Een lokale wandelaar was niet voorhanden, dus het blijft speculeren. Ik gok er op dat ie gewoon van de vrachtwagen is gevallen.

Binnenin is het een rotzooi en schieten er meteen minder frisse beelden voor mijn geestesoog langs. Zakken tuinaarde, tientallen, voeren de boventoon. Alsof een bos dat nodig heeft. Een nare geur maakt het verhaaltje compleet. Nou ja, het verhaaltje dat ik nodig heb om er snel de pas in te zetten, richting warmte. 







Geen opmerkingen:

Een reactie posten