Thuisbakker

Ik heb een tijd geleden een bakkerij gekocht. Omdat vers brood nu eenmaal gezond is én het allerbeste smaakt. Ook weet ik dan zeker dat er geen haren in zitten om de houdbaarheid te garanderen. Houdbaar is het eigen brood daarom niet: twee dagen kunnen we er van eten, daarna is het einde oefening en doen eventuele restjes dienst als bindmiddel in gehaktballen of als eendenvoer. 

Die bakkerij is overigens van zulke proporties dat hij gewoon op het aanrecht past. Maar als bovenstaand prutje morgenochtend door elkaar is gehutst, twee keer gerezen is en staat te bakken, dan drijven heerlijke geuren door het huis. Alsof ik letterlijk een bakkerij in huis heb. 

Ik kan er geen genoeg van krijgen. Om de dag mik ik 300 ml water, 6 gram zout, 20 ml olijfolie, 6 gram honing, 500 gram meel en 3 gram gist in het bakblik om ruim twee uur later de geur van vers brood tussen mijn neusvleugels door te laten glippen. Weer een uur later mogen de smaakpapillen eveneens genieten. Feest der zinnen. 

Remspoor

Windows had vroeger zo'n screensaver met een glooiend landschap. Vreselijk. De zuurstokken ontbraken, maar zo kermisachtig had ik een landschap nog nooit gezien. 

Ondertussen heb ik heel wat landschappen gefotografeerd, maar die van de screensaver ben ik nooit tegengekomen. Het blijkt de onmetelijke achtertuin van Bill Gates te zijn. Heb ik van horen zeggen. En ja, die kun je niet zo eenvoudig bezoeken.

Gelukkig zijn er zo hier en daar andere leuke landschappen te vinden. Als je er maar naar zoekt. Of beter gezegd: juist als je er niet naar zoekt, kom je ze tegen. Wijds, open, prachtige kleuren, geordend. Daar houd ik van.

Zoals de foto van vandaag. Eigenlijk is het een herfstbeeld en wilde ik het bewaren tot een blog in oktober. Maar ik zie de foto elke dag op mijn laptop en vind het een prachtig plaatje. Te mooi om niet nu al te delen. 

Het beeld dook op in de spiegels van mijn motor, on tour door het noorden van Frankrijk. Dat gebied waar wij met z'n allen doorheen razen, op weg naar zon of sneeuw. Onterecht, want het is daar heerlijk toeven. 

Lekker bochtige weggetjes en enorme vergezichten met rollende heuvels brachten mij dat najaar in een heerlijke cadans. Uren achter elkaar door glooiend heuvellandschap kuieren op de motor is een feest. Toch kwam ik nergens in de verleiding om een foto te maken. Totdat ik bij een tussentijdse controle op achteropkomend verkeer dit in mijn spiegels zag. 

Bij gebrek aan verkeer achter mij remde ik subiet, draaide de motor om en aanschouwde het prachtige uitzicht. De rust die ik zoek tijdens mijn soloritjes op de motor is hier in al zijn omvang tastbaar. Als je grote handen hebt. Hier is alles wat je zoekt. Rust, vrijheid, een weg die vast ergens toe leidt, oude bomen. Een oase. 

Ik vermoed dat ik niet de enige ben geweest die dit een betoverend plekje vindt, getuige het remspoor. Tenzij die iemand anders heeft moeten remmen voor een overstekend konijn of zo. Cultuurbarbaar.

Leesbaar

Valt mij niet tegen. Mijn luchtschrift. Best leesbaar. De boodschap is bovendien duidelijk: welkom op mijn blog. Dit beeld had ik best kunnen gebruiken voor mijn eerste post op dit blog. Was wel zo toepasselijk geweest.

Helaas was ik nog toen niet getriggerd om dit kunstje te flikken. Daar was eerst een publicatie in een fotomagazine voor nodig. In dit artikel vertelt iemand hoe hij in het donker de meest intrigerende en artistieke foto's maakt. Nu zit ik wel eens in het donker omdat ik vrijwel altijd als laatste naar bed ga en overal in huis het licht uit doe. 

Gisteravond was zo'n momentje. Tijd om mijn interne klok voor de gek te houden door wél alles in het donker te hullen, maar lekker niet te gaan slapen. 

Even experimenteren met een lampje en ja, het werkt. Jammer genoeg kwam ik op dat moment niet op het idee om iets anders te schrijven dan hallo. Waarom? Geen idee. Raar ook, want het uur op de dag neigde meer naar een 'tot ziens' of - nog krachtiger - 'welterusten'. Nu ik beide begrippen hier zo voor mijn neus op het scherm zie staan, snap ik wel waarom ik gekozen heb voor een kort woordje. De twee andere opties vragen om hogere luchtschrijfkunst. Vooral die ene met twee woorden. Hoe moet dat met een spatie binnen de beperkte sluitertijd? 

Ik zou het niet weten en de vraag is of ik het ooit ga weten. Want het was leuk om te doen, maar ik geloof niet dat ik een volger van het lichtspel ga worden. Het brengt mij niet de voldoening die de geïnterviewde fotograaf wel voelt. Het mag bovendien niet van mijn biologische klok. Die heeft de hele dag lullig lopen doen.

Welterusten. Of tot ziens. Kies maar uit.

Navigatiezaken

Het gaat lekker met de tomtoms van de wereld. Beter gezegd met de gebruikers ervan. Het rijden met een navigatiesysteem vraagt altijd om wat menselijk inschattingsvermogen. Hoe dwingend de meneer of mevrouw je ook sommeert om 'nu' rechtsaf te slaan, eigen initiatief wordt altijd op prijs gesteld. De rechtsaf kan bijvoorbeeld worden gehinderd door een wegenbouwproject. Of een gesloten spoorwegovergang. Niet intrappen dus.

Nu meldt de krant in twee dagen tijd twee verschillende navincidenten, ongelukken als gevolg van foutief gebruik van een navigatieapparaat. Zoek het woord overigens niet op, dat staat nu nog niet in de Van Dale. Ik heb het net pas verzonnen. 

Fout nummer 1: een dikke Range Rover houdt stil bij het perron van een Brussels metrostation. Omdat de bestuurder rechts moest aanhouden en hij dit initiatiefloos deed. Alleen was het geen tunnel die hij inreed, maar een metrobuis. Lekker. Je hebt natuurlijk wel een verhaal. Gezien de media-aandacht gelooft iedereen je ook. Gelukkig maar, want anders zie ik al discussies voor mij: 'Waarom ben je zo laat thuis?' 'Ik heb mijzelf klem gereden in een metrostation'. 'Huhu, je zat zeker bij je maîtresse'. Dat soort dingen. Inclusief rondvliegend servies.

Fout nummer 2: een mevrouw hoort dat ze het pontje moet nemen, maar vergeet even te checken of het pontje klaarligt. Niet dus. Vrouw te water, auto te water. Gelukkig kon de pontchauffeur (zoek ook maar niet op) de mevrouw redden. De auto niet.

Laat ik die nu hebben vastgelegd op beeld. 

Air guitar

Een dagje op pad. Interviews op locatie. Altijd mooi. Geweldig om de kans te krijgen om achter de schermen te kijken. Van mensen, van bedrijven, van initiatieven, op plekken komen waar je anders niet zou komen. Van dat soort dingen. 

Dat betekent wel een hele dag in de auto zitten. Muziekje aan en keihard meezingen. Niemand die je hoort. Af en toe werpt een medeweggebruiker een verbaasde blik naar binnen, maar ik neem aan dat mijn zingen dan wordt verward met ietwat gesticulerend telefoneren. Want die handen zwaaien rond om op het dashboard te trommelen of om een goed potje air guitar te spelen. Of zou dat ook handsfree moeten? 

Jammer dat die muziek steeds wordt onderbroken door radionieuws. Elk half uur hetzelfde nieuws. Is dat nu echt nodig? 'Er is een rel ontstaan rond de foto's van het Koninklijk Huis', hoor ik vanmiddag zeker acht keer voorbij komen. De eerste keer ben ik nog in shock. Wat zou er aan de hand zijn? Heeft de Privé een neuspeuterende Willem afgebeeld? Is Maxima uit haar broek gescheurd en haalt dit nu de voorpagina van De Telegraaf? Hebben de prinsesjes hun middelvinger opgestoken tegen Bea? Nee dus. Het gaat over de Nederlandse Ski Vereniging. Die is boos omdat Willem en Max zonder helm hebben geskied. Ze zouden toch beter moeten weten als voorbeeldfiguren. WTF? Het hele fotocircus is eigenlijk al geen nieuws, maar een koning zonder helm al helemaal niet. En dat acht keer op een middag. Een keizer met onzichtbare kleren, da's pas nieuws. 

Geen wonder dat ik helemaal uitgeput van de snelweg afdraai. Tweehonderd kilometer file, ongeveer, én Willems helm hebben het maximale van mij gevraagd. Gelukkig ruik ik de stal al, visualiseer ik een bordje eten en voel ik de energie langzaam weer terugstromen. Totdat een trein deze fragiele opleving verstoort. Wachten. Best lang ook. Voor een sprintertje trekt de geel-blauwe karavaan verdacht langzaam op. Als ik dan toch moet wachten, dan maar een foto. 

Eet smakelijk!

Pop-up iglo

Ooit wel eens een koud achterwerk gehad in een restaurant? Van jezelf bedoel ik dan. Niet qua menu of zo. Dat zou wel heel bizar zijn. De landen waar dat wordt geserveerd, mijd ik liever. 

Want hoe goed het elandvel op mijn uit ijs gevormde stoel ook isoleert, uiteindelijk krijg ik rond gang twee een fris uiteinde. Het restaurant in Rovaniemi, in het noorden van Finland, ligt namelijk pal op de poolcirkel. Daar bouwen ze popup-restaurants die sterke gelijkenis vertonen met een iglo, met name op het vlak van bouwmaterialen. Daar komt geen spijker bij kijken. 

Een kachel overigens ook niet, want dan zou het snel gedaan zijn met het verdienmodel. Dus zit ik op een vachtje, met dikke laarzen en dito trui, van mijn hors d'oeuvre te genieten. In een ambiance van ijs, maar gelukkig wel warm uitgelicht. Je psyche wordt door dit licht in de goede richting geduwd, waardoor de gevoelstemperatuur redelijk hoog blijft. Toch hoop ik op iets anders dan een dame blanche op het eind van de avond. 

Selfie avant la lettre

Toen een selfie nog gewoon een foto van jezelf in een spiegel was, zat er een fotorolletje in de camera (voor de generatie die dit niet meer weet: Google het maar). Of je selfie gelukt was, wist je pas na een paar dagen. Vaak een week. Maakte overigens niks uit, want we moesten toch nog een decennium of drie wachten op Facebook. 

Gelukkig kon ik het toentertijd zelf sneller. De 'foto in de spiegel' is gemaakt met mijn allereerste spiegelreflexcamera. Een Olympus OM-10 mét Manual Adapter. Toe maar. Ook het flitskanon blinkt van nieuwigheid op deze foto. Eerder waren er wel al wat kleurenrolletjes opgegaan aan beginnersexperimenten, maar dit is zo'n beetje mijn allereerste zwart-wit foto. Ergens in 1980. Ik kan de exif (Google!) niet meer vinden, daarom moet ik het jaartal even gokken. 

Zwart-wit omdat ik net een donkere kamer had ingericht. Binnen een paar uur hing het resultaat te drogen aan de waslijn. Nog altijd minder snel dan tegenwoordig, maar in die tijd was ik koning als ik 's ochtends foto's had gemaakt en deze 's middags al kon presenteren. Een voorschotje op wat zou gaan komen. Net zoals deze selfie avant la lettre. Daarom moest ik 'm ff uit de oude doos lichten. 

Stressvrij

'De zon staat nu mooi', appt mijn zoon in de ochtend. Op zijn vaste route naar school komt hij langs een prachtige fotolocatie. Mits alle variabelen kloppen. Hij kent mijn honger naar fotowaardige momenten en heeft er zelf ook oog voor. Net zoals mijn dochter. Zal het DNA wel zijn.

Snel camera en statief pakken en wegwezen. School en huis liggen nogal een stukje uit elkaar, dus om niks van het moment te missen race ik per heerlijk soepele 6-cilinder naar de betreffende plek. Net buiten ons dorp, niet aan een doorgaande weg. Hoewel het spitsuur is, is het erg rustig op mijn fotoplekje. 

Heel in de verte hoor ik het gedempte geraas van mensen die zich klaar maken voor hun dagelijkse potje vaststaan op de A2, richting Utrecht. Ik hoef nu alleen maar een mooie foto te maken. Daarna ga ik filevrij huiswaarts om de vers gezette koffie te nuttigen en de foto's te bewerken. Met wat extra photoshopwerk. Gewoon omdat het kan. En het misschien wel mooi is. Dat mag jij als kijker zelf uitmaken. Daarna kan de rest van de dag beginnen.

Hoezo stress? 

Mocht jij wel last van stress hebben, kijk dan goed naar de rustgevende foto. Werkt goed hè?

Trippende Bosch

Jeroen Bosch zou in een deuk liggen. Ik weet het zeker. De goede man schilderde tot 500 jaar geleden de meest hallucinante afbeeldingen in zijn Bossche atelier - mogelijk gevoed door de moerasdampen die langs de stadsmuren opstegen. Veel figuren zijn immers zo bizar, die kun je alleen na een goede LSD-trip (avant la lettre) bedenken.

Ik zie Jeroen in zijn atelier staan, helemaal in de ban van zijn eigen creaties. ´Moet je nou toch weer eens kijken´, zegt hij tegen een van zijn vele familieleden die er ook met een penseel in de weer zijn. Waarop een van die mensen met een penseel achter zijn oren krabt en zich afvraagt of J. niet eens onderzocht moet worden. 

Maar dan. Dan ben je 500 jaar dood en dan gaat er een optocht door je geboortestad waarin veel van die figuren meelopen. Dan zie je hoe ongelooflijk raar al die figuurtjes zijn. 1 op 1. En omdat die moerasdampen zijn ingedamd, moet je het nuchter ondergaan. Lachen is dan wat rest. Heel hard.

Bellende engel

In 1220 besluiten de Bosschenaren dat het tijd wordt voor een beetje grote kerk. Toentertijd waren die dingen nog niet echt prefab te koop. Dus mag de gemeenschap aan de bak. 

Beetje steentjes sjouwen, beeldjes houwen, glas-in-lood raampjes ontwerpen. Dat soort dingen. Echt snel gaat het niet, want pas rond 1400 is de klus zo'n beetje geklaard. Staat wel als een huis, want nu nog is de kerk in zijn volle glorie te bewonderen. Brandjes en beeldenstormen deren het massieve huis Gods niet. 

Daar heb je namelijk moderne tijden voor nodig. Uitlaatgassen, zure regen, de St. Jan heeft het er maar wat moeilijk mee. Dus ging de collectant rond om wat geld op te vissen voor een omvangrijke restauratie. Die duurde iets minder lang dan de bouw, maar bijna elf jaar opknappen is niet niks.

Als je dan toch gaat restaureren, dan meteen ook maar moderniseren. Niet dat er nu een bluetooth kerkklok luidt of led-verlichte kaarsen branden. Zo erg is het nu ook weer niet. Maar de man die veel van de waterspuwers en beeldjes heeft gemaakt die dak en gevel sieren, beeldhouwer Ton Mooy, zag zijn kans schoon en fixeerde een bel-engel op het dak. Hoe modern mag het worden? De engel met linkerhand aan het oor en een vlot Gucci-tasje om de schouders verbindt oud en nieuw. Even zoeken tussen al die creaturen op de St. Jan, maar met de telelens is het al snel gebeurd. Haar bellen kan overigens ook. Is echter niet spannend. Je kunt immers niet alles hebben.

Koninklijk stof

De mannen langs de kant van de weg staan in formatie. Rug recht, drumstokken boven de glanzend gepoetste koperen trommels, pluim op de hoed, strak in uniform. Op de rode jas rust, op de hoogte waar ook het bollende buikje begint, een zilveren plaat. Wat er op staat, kan ik niet ontcijferen omdat de zon er op kapot spat. De schutterij is in de stad om de koning te verwelkomen. Traditie ontmoet traditie. 

Niet één schutterij overigens. Veel korpsen uit heel Noord-Brabant zijn uitgerukt om de provinciehoofdstad tijdens het koninklijke evenement terug in de tijd te trommelen. De beklinkerde straten, de scheve gevels en de majestueuze gebouwen vormen het ultieme decor bij dit schouwspel. 

De man op de foto is vendelier bij een van de deelnemende schutterijen. Hij draagt het vaandel van zijn korps en doet dat zichtbaar serieus. Een verantwoordelijke taak want het vaandel moet met respect worden behandeld. In dit kader vertrouwt een van de tamboers mij toe dat de schutterijwereld nog altijd in shock verkeert. Volgens de etiketten zijn er maar drie mensen in de wereld die over het stofje mogen lopen: de koning van de schutterij, de regerend koning van Nederland én de paus - schutterijen zijn over het algemeen katholieke clubs. 

Maar wat gebeurt er een jaartje of twee geleden? Willem en Maxima doen een rondje Noord-Brabant. Schutterijen rukken en masse uit en een van de korpsen legt het vaandel neer voor beide koningen. De paus was er even niet, dus snel klaar. Ware het niet dat Maxima haar man in zijn voetsporen volgt. Over het vaandel dus. Ongeloof laat kinnen naar beneden zakken, ogen bewateren en adem stokken. Een eeuwenoude traditie in luttele seconden letterlijk met voeten betreden. Door een andere eeuwenoude traditie. Maxima heet dan wel koningin, maar ze is geen regerend vorst. Een vaandel is daarom een ´no access zone´ . Zelfs voor koningin in naam Maxima, verzucht de tamboer.

Volgens hem is het stof nog steeds niet gaan liggen. Ik zag inderdaad nog wat opwaaien toen Alex voorbij liep. 

Fotografisch goud

Goud is niet moeilijk om te vinden. Als je goed kijkt, ligt het gewoon op straat. Fotografisch goud. Speciale evenementen helpen bij het delven ervan. Zoals vandaag, in de straten van Den Bosch. De koning op bezoek en Jeroen Bosch als leidend voorwerp leidt tot schitterende scenes. Deze feestelijke dag rond een vervreemdende schilder is maar op een manier te vangen: in een tuba.

Het gevonden goud zal de komende publicaties nog een paar keer schitteren. Omdat ik vandaag een flinke goudader heb blootgelegd.  

Prettig weekend.

Slapende clochard

De Eiffeltoren behoort waarschijnlijk tot de meest gefotografeerde objecten ter wereld. Ik heb geen cijferwerk paraat, maar ga op een willekeurig moment even kijken en je ziet tientallen, zo niet honderdtallen, camera's op de toren van staal gericht. Hele busladingen klikkende toeristen worden elke minuut uitgebraakt om la tour Eiffel op de gevoelige sensor vast te leggen.

Omdat ik toch graag net dat andere plaatje wil hebben, loop ik eerst een paar rondjes in de omtrek en schroom niet daarvoor even een kleine afslag te nemen door een gemeentelijk plantsoen. Mijn Frans is redelijk, maar verbodsborden snap ik meestal niet. De gebiedende wijs ligt mij in de meeste taalgebieden niet. Op sommige taalgebieden na dan, vooral die waar non-democratieën wat hardhandig met arrestanten omgaan.

Het levert vaak iets op om even buiten de gebaande paden te treden. Je struikelt bijvoorbeeld al snel over de benen van een slapende zwerver. Die gelukkig dronken genoeg is om hiervan niet wakker te worden. Maar door die bijna-struikeling zie ik net wel dat gat in de struiken van waaruit de Eiffeltoren een andere dimensie krijgt. Ik zeg niet waar het is, anders stoppen de bussen daar straks ook en wordt de clochard wakker. Kijk maar gewoon naar mijn plaatje. 

Afgelegen uithoek

De hond snuffelt voorzichtig aan mijn broekspijp, probeert daarna de andere pijp. Ik sta ondertussen stokstijf. Onbekende honden zonder riem - en vooral zonder baasje - stel ik niet altijd even erg op prijs in de vrije natuur. Vooral model herdershond en bulterriër stuwen het transpiratievocht ongecontroleerd door poriën naar buiten. Wat er nu tussen en langs mijn benen loopt, lijkt nog het meest op een afstammeling van laatstgenoemde soort. Zijn kaaklijn mag er in elk geval zijn. Het zou zomaar een complimenteuze opmerking richting virtueel baasje kunnen zijn.

Complicerende factor in dit geheel is dat de hond mogelijk alleen Franstalige commando's begrijpt. Ik fotografeer bovenstaande ruïne namelijk in een afgelegen uithoek van Normandië. Aangezien Normandië in zijn geheel al een heel afgelegen uithoek is, kun je je misschien voorstellen dat ik mij door God en alleman verlaten voel. Temeer omdat er vast geen God meer in deze ruïne woont en al helemaal geen alleman.

Het vierpotige schepsel maakt nog steeds geen aanstalten om te vertrekken. Mijn calculatie aangaande de snelste route tussen punt hier en punt auto levert toch al snel minimaal vier beten in mijn kuit op. Gelukkig gromt het dier nog niet, iets dat ik voor het gemak maar vertaal als een goed teken. Zou het statief stevig genoeg zijn om hem knock-out te slaan? Of wordt dat de misvatting van mijn leven? Letterlijk. 

Ineens een hoge, schrille toon. Een fluitje. De hondenoren spitsen zich. Zijn diepzwarte ogen kijken nog een keer op naar mij alsof hij nog even overweegt om eerst mijn kuit te pakken en daarna weg te rennen of dat hij met lege maag baaswaarts gaat. Het pakt uit in mijn voordeel. Twijfel. Snel maken dat ik weg kom? Of eerst een foto maken? 

Uit het lood

Bij de wielenboer trof ik een tijd geleden een hele bak loodjes aan. Deze worden gebruikt om een wiel te balanceren, zodat de auto trillingsvrij en vooral zonder slijtage aan het onderstel zijn weg kan vervolgen na een bandenwissel. 

De combinatie balans en lood hebben spreekwoordelijk al heel lang iets met elkaar. 'Uit het lood slaan' betekent immers niet meer in balans zijn. Na een paar dagen carnavallen kwam deze vergelijking in mij op, want ik ben best wel even 'uit balans' na de feestperiode. Alleen al het besef dat het dinsdag is, in plaats van zondag of maandag, vraagt enig bewustzijn. Deze dinsdag is daarom een mooie dag om lekker bij te komen en daarna de week weer op te pakken. 

Met een heerlijk gevoel. Het feest van de afgelopen dagen heeft mij agendatechnisch iets uit balans gebracht, maar niet als mens. Het feestje kost een paar centen, maar het brengt een hoop verrijking. Vooral omdat het duidelijk maakt hoeveel vrienden en kennissen ik heb en hoeveel wildvreemde mensen gewoon aardig zijn. 

Door het jaar heen vergeet ik dit wel eens. Dus dit jaar neem ik mij voor om een heel jaar carnaval te vieren. Niet direct wat feesten betreft, maar vooral door te genieten van het leven, van vrienden, van kennissen en van de goede kant van de mens in het algemeen. Lekker in balans blijven. 

Ik zou bijna hippie worden. 

Carnaval

Net op tijd. Carnaval weet als geen ander je agenda helemaal overhoop te gooien. Lekker.

Skicircus zonder sneeuw

Het zuiden van Nederland is vanaf vandaag tot en met dinsdag zou goed als 'buiten gebruik'. De horeca is zo'n beetje de enige bedrijfstak die nog functioneert. En niet zo zuinig ook niet, want een groot deel van de jaaromzet wordt komende dagen gerealiseerd.

Gelukkig maar dat er bij de aanwezigen voldoende animo is om die horeca te spekken. Een ander deel van de zuiderlingen zit namelijk op het moment van schrijven in de auto. Op weg naar een ski-oord in den vreemde. Waar ze de lokale uitbaters gaan sponsoren, met lunches op pistes en après-ski activiteiten. Behalve wanneer je in Frankrijk zit, want daar is dit fenomeen niet zo bekend als in Oostenrijk. Wie dus die term bedacht heeft? Een Fransman in Oostenrijk, denk ik zo. Of een Zwitser. Hoewel ze er in dat land eveneens niet veel van bakken. Niet chique genoeg. 

Hoe dan ook, uit de weerberichten blijkt dat het overal wel goed zit met de sneeuw. Daar was net voor de kerst wel iets anders over te vertellen. Skicircus Saalbach-Hinterglemm, zie boven, bestond slechts uit witte stroken die flink contrasteerden met het landschap dat akelig in herfstkleuren was blijven steken. Lang leve de techniek, want er waren goede skicondities, ondanks een groot gebrek aan sneeuw. In je t-shirt zelfs. Heerlijk. Bovendien levert het aparte plaatjes op. 

Doorbijten

Bij het opruimen van mijn veel te volle schijven - de laptop begint nu echt te sputteren en hete adem uit te braken - kwam ik bovenstaand plaatje tegen. Vijf jaar en acht maanden geleden gemaakt, op een zomerse dag op een van de oevers van de Maas. De motor was net in mijn bezit - en is dat nog steeds, want het is een BMW. Hij mocht schitteren op een serie foto's die ik heb gebruikt om motorbedrijven duidelijk te maken dat een verkoopfoto toch iets anders is dan een motor voor een muurtje zetten en klikken maar. 

Staat zo'n ding voor de muur, in een volle werkplaats of een rommelige achtertuin, dan krijg je toch minder zin in motorrijden dan bij het zien van deze foto. Toch? Hoewel ik in die tijd een paar bedrijven op de verschillen heb gewezen, is er in al die tijd nog maar bitter weinig veranderd in occasionfotografie. Op Marktplaats kom je nog wel eens een creatieve particuliere verkoper tegen, maar motorzaken bakken er echt helemaal niks van. 

Dat weet ik omdat ik stiekem aan het rondneuzen ben naar een mogelijke opvolger van mijn geliefde toerbuffel. In april wordt hij 17 en heeft hij net iets meer dan twee ton gelopen. Indrukwekkende cijfers. Maar ook in zijn najaren start hij steeds vief en vrolijk wanneer ik de knop indruk. Zelfs midden in de winter pruttelt hij niet. Afscheid nemen is daarom niet gemakkelijk. Het zoeken gebeurt daarom stiekem. Anders wordt hij nukkig. 

Toch is bovenstaande allemaal bijzaak. Het is vooral wat de foto uitstraalt wat meteen binnenkomt als ik deze zie: vrijheid, genieten, zon. Ik kan niet wachten tot het weer zo ver is. 

Nog even doorbijten. 

Oeteldonks afwateren

De rust van de grote stad, in dit geval 's-Hertogenbosch. Een rustiek grachtje, brugwoning, stilte. Nog even. Over een paar dagen heet de stad Oeteldonk en dan is het gedaan met die rust.

Het lage fotopunt bevindt zich op een steigertje in het water van de Binnendieze. Van hieruit is goed te zien dat de muren best hoog zijn en dat het daarom goed is dat er hekken aan de straatkant staan. De komende dagen zal er heel wat Oeteldonks afgewaterd worden. Dan wil je geen Amsterdamse toestanden hebben van (ver)dronken mannen die uiteindelijk met de broek open uit het water worden gevist. Omdat ze tijdens het afwateren hun evenwicht even kwijt waren. 

Ik zal er de komende dagen een oogje op houden. 

Fotowaardig

Ik loop meestal onderzoekend rond. Waar dan ook. Onderzoekend of iets fotowaardig is. Vooral wanneer ik mijn camera in de buurt heb. Dan maken mijn ogen en netvliezen overuren. Ik heb als gevolg daarvan honderden foto's met uiteindelijk onbetekenende onderwerpen. Omdat het ingekaderd uiteindelijk minder prachtig, weids, spectaculair, kleurrijk of mysterieus blijkt te zijn. 

Daar staat tegenover dat ik heel veel foto's heb die mijn verwachtingen ruimschoots overtroffen. Een aantal hiervan zal in de loop der tijd op deze blog verschijnen. Of is hier al verschenen. De bijdragen van 15 en 19 januari zijn van die voorbeelden die mooier uitpakten dan gedacht. Daar speelt kleur meestal een belangrijke rol bij. Of contrast. Om maar eens twee voor mij bepalende zaken te noemen. 

Daarom is het des te vreemder dat ik bovenstaande foto niet heb gezien. Dat wil zeggen: ik heb een heerlijk bakje koffie gedronken op twee kilometer hoogte. Daarbij genietend van het uitzicht, de zon, de sneeuw en de bergtoppen. Dingen die ik allemaal op de plaat heb vastgelegd. Maar die kleurrijke stoeltjes en ski's, die heb ik compleet gemist. Omdat het zo bij de omgeving hoort. 

Ik verwacht niet anders dan stoelen en ski's bij een uitspanning op een besneeuwde bergtop. Gelukkig was ik daar niet in mijn eentje en viel het iemand anders wel op. Anders had ik toch maar een mooie kleurrijke plaat gemist. Een van de mooiste plaatjes van een wintersportvakantie. Op sommige actiefoto's van gezinsleden en vrienden na dan, maar dat is voor eigen gebruik. De kleuren zijn er om te delen. Zeker in de donkere dagen van het jaar.

Bij deze. 

'De aardappelschiller'

Aardappels schillen. Waarschijnlijk écht het oudste beroep ter wereld. Ouder dan het oudste. Toch hoor je daar nooit iets over. Mogelijk omdat aardappels schillen niet wordt erkend als beroepsmatige activiteit. En dat andere beroep wél.

Ik moest vanavond een paar aardappels meer schillen. Kan ik die morgen 'opbakken'. Smaakt vele malen beter dan die slappe aftreksel uit de supermarktkoeling. Lekkerder bestaat niet,vooral met een hard gebakken randje. Dan waan ik mij zo weer vier decennia terug in de tijd. Bij mijn moeder thuis aan de dis. Beetje ketchup er bij, een genot dat alleen kan worden ingehaald door frietjes met mayo. Aardappeltechnisch gesproken dan. Want soep is en blijft mijn overall-winnaar. Ik verheug mij nu al op morgen. Misschien stel ik het bakken wel uit tot overmorgen. Blijven mijn smaakpapillen op scherp staan.

Maar goed. Extra schilwerk dus. Ineens komt het schilderij van Van Gogh bovendrijven in mijn tot op dat moment lege gedachten. Niet zozeer het schilderij zelf, maar de vraag wie van de aanwezigen op het schilderij in het Nuenen van 1885, net zoals ik nu, de schiltaak had? De man zeker niet. Mannen deden in die tijd nog niet aan thuiswerk. Het kind dat met de rug naar mij zit? Kinderarbeid was in die dagen geen onoverkomelijkheid. Het kinderwetje van Van Houten dateert weliswaar al van elf jaar daarvoor, maar of die wetsregels al waren doorgesijpeld naar het Brabantse achterland, dat mag worden betwijfeld.

Ik vermoed dat het de vrouw op rechts is. Degene die net een theetje voor zichzelf aan het inschenken is. Zij eet niet mee. Waarschijnlijk omdat ze in de keuken al uit de pan heeft zitten eten. Of omdat ze iets weet over de aardappels dat de rest niet weet. We zullen er nooit achter komen omdat Vincent dat niet op canvas heeft gezet. 'De aardappelschiller'. Misschien wordt dat doek ooit nog eens ontdekt.