Aardappels schillen. Waarschijnlijk écht het oudste beroep ter wereld. Ouder dan het oudste. Toch hoor je daar nooit iets over. Mogelijk omdat aardappels schillen niet wordt erkend als beroepsmatige activiteit. En dat andere beroep wél.
Ik moest vanavond een paar aardappels meer schillen. Kan ik die morgen 'opbakken'. Smaakt vele malen beter dan die slappe aftreksel uit de supermarktkoeling. Lekkerder bestaat niet,vooral met een hard gebakken randje. Dan waan ik mij zo weer vier decennia terug in de tijd. Bij mijn moeder thuis aan de dis. Beetje ketchup er bij, een genot dat alleen kan worden ingehaald door frietjes met mayo. Aardappeltechnisch gesproken dan. Want soep is en blijft mijn overall-winnaar. Ik verheug mij nu al op morgen. Misschien stel ik het bakken wel uit tot overmorgen. Blijven mijn smaakpapillen op scherp staan.
Maar goed. Extra schilwerk dus. Ineens komt het schilderij van Van Gogh bovendrijven in mijn tot op dat moment lege gedachten. Niet zozeer het schilderij zelf, maar de vraag wie van de aanwezigen op het schilderij in het Nuenen van 1885, net zoals ik nu, de schiltaak had? De man zeker niet. Mannen deden in die tijd nog niet aan thuiswerk. Het kind dat met de rug naar mij zit? Kinderarbeid was in die dagen geen onoverkomelijkheid. Het kinderwetje van Van Houten dateert weliswaar al van elf jaar daarvoor, maar of die wetsregels al waren doorgesijpeld naar het Brabantse achterland, dat mag worden betwijfeld.
Ik vermoed dat het de vrouw op rechts is. Degene die net een theetje voor zichzelf aan het inschenken is. Zij eet niet mee. Waarschijnlijk omdat ze in de keuken al uit de pan heeft zitten eten. Of omdat ze iets weet over de aardappels dat de rest niet weet. We zullen er nooit achter komen omdat Vincent dat niet op canvas heeft gezet. 'De aardappelschiller'. Misschien wordt dat doek ooit nog eens ontdekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten