donderdag 25 februari 2016

Leesbaar



Valt mij niet tegen. Mijn luchtschrift. Best leesbaar. De boodschap is bovendien duidelijk: welkom op mijn blog. Dit beeld had ik best kunnen gebruiken voor mijn eerste post op dit blog. Was wel zo toepasselijk geweest.

Helaas was ik nog toen niet getriggerd om dit kunstje te flikken. Daar was eerst een publicatie in een fotomagazine voor nodig. In dit artikel vertelt iemand hoe hij in het donker de meest intrigerende en artistieke foto's maakt. Nu zit ik wel eens in het donker omdat ik vrijwel altijd als laatste naar bed ga en overal in huis het licht uit doe. 

Gisteravond was zo'n momentje. Tijd om mijn interne klok voor de gek te houden door wél alles in het donker te hullen, maar lekker niet te gaan slapen. 

Even experimenteren met een lampje en ja, het werkt. Jammer genoeg kwam ik op dat moment niet op het idee om iets anders te schrijven dan hallo. Waarom? Geen idee. Raar ook, want het uur op de dag neigde meer naar een 'tot ziens' of - nog krachtiger - 'welterusten'. Nu ik beide begrippen hier zo voor mijn neus op het scherm zie staan, snap ik wel waarom ik gekozen heb voor een kort woordje. De twee andere opties vragen om hogere luchtschrijfkunst. Vooral die ene met twee woorden. Hoe moet dat met een spatie binnen de beperkte sluitertijd? 

Ik zou het niet weten en de vraag is of ik het ooit ga weten. Want het was leuk om te doen, maar ik geloof niet dat ik een volger van het lichtspel ga worden. Het brengt mij niet de voldoening die de geïnterviewde fotograaf wel voelt. Het mag bovendien niet van mijn biologische klok. Die heeft de hele dag lullig lopen doen.

Welterusten. Of tot ziens. Kies maar uit.






Geen opmerkingen:

Een reactie posten