Cactus zonder prik

Ken je de Citroën Cactus? Een goedaardig ogende auto waar je je echt niet aan kunt prikken. De naam is met gevoel voor ironie gekozen. In plaats van alleen maar hard staal, zit er namelijk een strook met luchtkussens op de flank. 'Airbump' staat er trots op. 

Zo trots, dat ik bijna elke keer als ik zo'n apparaat zie de neiging moet onderdrukken om die airbumpjes in te drukken. Net zoals dat plastic verpakkingsmateriaal met al die nopjes die je zo lekker kunt laten ploffen. Ik ben echt benieuwd of deze ook lekker ploft. 

Net zoals in de natuur

Zo ziet een kat uit die tegen de achterdeur geplakt staat. Omdat ze niet beschikt over een kattenluik. Een kat die kenbaar moet maken dat die deur toch echt open moet. Omdat haar eten klaar staat, omdat het regent, omdat de gemene, rode, eenogige buurtkater met afgescheurd oor onderweg is of gewoon omdat het binnen warmer is. 

En als die kat dan eerst gekke bekken van haar 'baasje' moet verwerken voordat de deur eindelijk open gaat, dan wordt de leeuwin in haar wakker. Om bang van te worden. De paté met eend wordt dan ook in stukken gereten in haar etensbakje. Het is al met al geen fraai beeld. Maar ja, zo gaat dat in de natuur. Heftig.

Stilte in beeld

Een foto met bijna niks er op, waarover toch van alles valt te vertellen. Om te beginnen iets over de stilte. Op deze plek heb ik gehoord hoe stilte klinkt. Even twijfel je aan je gehoor. Meldt zich na 250 kilometer motorrijden dan toch eindelijk die gehoorbeschadiging? Vol ongeloof graaf ik met beide pinken in beide oren en hoor het stromen van het bloed door diezelfde pinken. Verder lost het vrij weinig op. Totdat een vogel ergens in het gras een lied aanheft. Gelukkig, mijn trommelvlies en aambeelden doen het nog. En op slag mis ik de stilte weer. 

Onder het geflierefluit bekijk ik de constructie die voor mij ligt. Het zal vast te maken hebben met de Waddenzee, die zich ver achter mij heeft teruggetrokken om wadlopers te pleasen. Blijkbaar kan diezelfde zee ook gemeen ver de andere kant op in deze Groningse uiterwaarden en moet de dijk die geestdrift stoppen. Om boer, visser en/of wadloper het klimmen te besparen, is er een uitsparing in de ophoging gehakt. De stenen omlijsting er van is bedoeld om een paar flinke planken houvast te geven en er zo alsnog voor te zorgen dat de mensen achter de dijk droge voeten houden. 

Nou moet dat water in zo'n geval wel heel erg ver komen. Ondanks het feit dat ons land nu niet echt uitblinkt in grote afstanden, is de eerste de beste boerderij hier namelijk nergens te bekennen. Vandaar ook die stilte. Niemand verstoort hier de luchtmoleculen en wanneer het windstil is, zoals op bovenstaand plaatje, is stilte ongelooflijk indrukwekkend. Stilte van een kwaliteit die je landinwaarts nergens spontaan zult vinden. Met nog een paar flinke, stil hangende wolken op het menu voelt ik mij hier oppermachtig. Alsof ik de enige ben op de wereld. 

Mocht het gevoel voor jou te overweldigend zijn, dan volstaat het om jezelf om te draaien en met telelens of verrekijker richting Schiermonnikoog of Rottumerplaat te loeren. Dan zie je je soortgenoten in de modder dabberen en ben je weer waar je was. Bij af. In dit geval dan. Want eigenlijk wilde ik hier niet weg. Gelukkig hebben we de foto's nog.

Lente meldt zich

Paastakken met kleurige paaseieren. Hoe pasig wil je het hebben? En dan te bedenken dat zowel de tak als het ei in wezen niks met elkaar te maken hebben. Ze zijn door dom toeval ooit met elkaar in verbinding gebracht. Daar heeft zelfs een paashaas nooit iets over te zeggen gehad. 

Het is dat het zo'n vrolijke combi is en dat Pasen meestal het begin van een mooi jaargetijde inluidt. Laat de lente beginnen. Ik ben er klaar voor!

Paradijsjes ontdekken

Er zijn van die momenten dat je je even uit de waan van de dag wilt terugtrekken. Even jezelf helemaal onvindbaar maken, zoeken naar die plekken waar het getjirp van een mus al oorverdovend is. 

Die plekken liggen doorgaans niet in een stadscentrum, zelfs niet in de periferie er van. Daarvoor zul je toch echt kilometers moeten maken. Maar dan heb je ook wat: een hooischuur in glooiend landschap, overgoten door een laat zonnetje en alleen bereikbaar via een smalle, open weg. Elke ordeverstoorder zie je al op honderden meters afstand aankomen, zodat je je nog dieper in de hooibalen kunt verstoppen om ontdekking te voorkomen. 

Zo'n plek heb ik hier gevonden. Ik draai de contactsleutel naar off, wacht even de kenmerkende reutel van het boxermotorblok af en verbaas mij vervolgens over de enorme stilte. Het lijkt zelfs in de buurt van zee te zijn, maar het ruisen van ebbend water verdwijnt meteen nadat ik mijn iets te strakke helm heb afgezet. 

Niks. Helemaal niks. Doodse stilte. Zelfs geen getjirp. Een paradijs op aarde. Totdat een zacht gesnurkt - geluid draagt ver in een stille omgeving - mijn Shangri-La in rook doet opgaan. Tijd om nóg een paradijs te gaan ontdekken. Je hoeft tenslotte maar ergens mee bezig te zijn.

Weesgegroetjes

Hoewel de torenklok anders aangeeft, staat voor mij op deze plek de tijd toch echt even stil. Alleen al vanwege de bijna onvoorstelbare leeftijd van toren (zo'n 600 jaar) en kerkgedeelte (circa 450 jaar). 

Het gaat mij echter om het muurtje op de voorgrond. Dit waarschijnlijk iets jonger in leeftijd, maar overstijgt die van mij gegarandeerd. Ik ken deze muurtjes nog van vroeger. In de buurt waar ik ben opgegroeid, stond een nonnenklooster met net zo'n muur er omheen. Zelfs de mosvorming is hetzelfde. 

Mogelijk heeft de katholieke kerk één aannemer gehad die overal dezelfde muurtjes bouwde. Of misschien was er toentertijd een universele muurtjes-code. Leerde je als metselaarskind van je metselaarsvader hoe je een muurtje moest metselen. Lego was er nog niet en dit komt dan verrekte close. Immers, ook vroeger moesten kinderen bezig worden gehouden. Zeker heel vroeger, toen school en kinderopvang nog geen gemeengoed waren. Toen al gingen de kinderen mee naar het werk. Kregen ze meteen een troffel in handen.

Daar heb ik nu een gevoel van tijdloosheid aan te danken. Een kerk is niet meer echt in zwang, maar het gebouw an sich bepaalt in de meeste dorpen en steden nog altijd het gezicht. Maar het is vooral dit muurtje dat mij raakt. Mijn knie gaat er weer pijn van doen. Die voelt weer hoe het was om stiekem over de muur te klimmen en bij de nonnen in de moestuin te vallen. Gelukkig kon ik ondanks een zere knie nog altijd harder rennen dan moeder-overste en ben ik er zonder Weesgegroetjes vanaf gekomen. 

Voedsel

Mijn agenda leidde mij vanmiddag naar het station van 's-Hertogenbosch. Een middagje informatie absorberen over veranderingen in regelgeving waar ik als ondernemer mee te maken ga krijgen. Dat is meestal geen goed nieuws en vandaag was meestal. 

Maar hoe bizar men in Den Haag ook mag denken over 'vereenvoudiging van de regels', dit alles valt in het niet bij de vreselijke gebeurtenissen in België. Dat ik moeite moet gaan doen om mijn opdrachtgevers een 'modelovereenkomst' in de maag te splitsen, staat in geen enkele verhouding tot de goddeloze en laffe daad die zelfmoordterrorisme heet. 

Station 's-Hertogenbosch bleek een verzamelpunt voor de lange arm der wet, gehuld in kogelvrije vesten. Mocht ik in gedachten al even zijn weggedreven naar de gevolgen van de nieuwe wet Deregulering Beoordeling Arbeidsrelatie, dan brachten de kogelvrije vesten en politieauto's voor de ingang mij weer terug in de harde werkelijkheid.

Op de terugweg zie ik bovenstaande meneer. Te midden van een brandende wereld, brandt bij hem alleen een sigaar waarvan hij bedachtzame trekjes neemt. Net zoals van het rustgevende beeld dat hij hier heeft vanaf het bankje. Het geeft mij het vertrouwen dat het leven altijd doorgaat. Hoe ernstig de verstoring ook is. Het is een vertrouwen dat ik al sinds mijn jeugd heb, maar het moet wel af en toe worden gevoed. Deze foto is mijn voedsel. 

Triest

Om meteen maar met de deur in huis te vallen: de triestheid van deze met donkere wolken overgoten foto is geenszins een reflectie van mijn humeur vandaag. Nee, mijn gras is behoorlijk groener. 

Ik kon het echter niet laten deze in- en intrieste foto te maken. Kleur is amper te vinden, de boot is lek, de steiger verweerd. De lente heeft nog geen vat gehad op de groenvoorziening en alsof dit alles nog niet genoeg is, verstoort een fabriek de landschappelijke waarde van deze plaat. 

Waarom dan toch deze foto? Omdat het een niet bestaat zonder zijn tegendeel en al het andere hierdoor meteen een stuk mooier wordt.

Graag gedaan!

En dat is 50!

Er is altijd wel een reden om een feestje te vieren. Vandaag is dat zelfs een hele goede reden. Een mooi moment om de vlag uit te hangen. Waarvan akte. 

Al ruim twee maanden plaats ik elke werkdag een foto op mijn blog, vergezeld door een stukje tekst. Alleen weet bijna niemand dat. Sneu? Nee, dat valt best wel mee. De ambitie om elke werkdag iets te posten, moest eerst op doorzettingsvermogen worden getest. 

Hier en daar promoot ik mijn blog wel eens. Op een vreselijk ouderwetse manier: via het gesproken woord. Deze aloude mond-op-mond reclame heeft slechts beperkt succes in een wereld waar alleen modernismen zoals pageviews, likes en bereik lijken te tellen. Andere kant van het verhaal is dat al het gebabbel ondertussen een trouwe schare fans heeft opgeleverd. 

De opmerkingen van deze regelmatige lezers/kijkers motiveren mij om vandaag de eveneens aloude koe bij de horens te vatten. Na maanden fotograferen en tikken, post ik nu mijn 50e blog. Een heerlijke mijlpaal en hét moment om IMPRINT voor een groter publiek bloot te leggen. 

Waarmee ik mijzelf ook bloot geef in een wereld waarin veel collega's, kennissen, vakgenoten, enthousiastelingen, klanten én opdrachtgevers extra kritisch door mijn verhalen en foto's gaan bladeren. Ik zit klaar voor elk compliment, net zoals voor alle kritiek. Daar schijn je van te leren. 

Heb je even een momentje tussendoor, lees dan lekker alle blogs en abonneer je op wat nog gaat komen. Deel ze vooral. Dan zit ik over een jaar bij De Wereld Draait Door en zwaai ik naar jullie allemaal!

Niet paniekiezeren

Haaientanden. Haaientand, in dit geval. Enkelvoud. Omdat het symbolisch is, is eentje genoeg. Het is de verbeelding van voorrang geven, maar ook van doorzettingsvermogen. Bijvoorbeeld om tegen de klok in toch mijn dagelijkse stukje op mijn blog te krijgen. Ergens je tanden in zetten, grip houden op zaken. Prioriteiten stellen. Het wordt voor mij allemaal verbeeld door een enkele haaientand. 

Die serveer ik dan ook graag, zo tegen vijf voor twaalf vandaag. Deadlines zijn nu eenmaal mijn ding, vijf voor twaalf ken ik als geen ander. I love it.

Rust en razen

De beklimming van de brug op een zonnige maar ijskoude maartse dag onthult een kaarsrecht kanaal. Een timmermansoog zou er dolgelukkig van worden. Heel zen ook, want de oneindige streep water neemt je mee op reis naar de einder. Mits je genoeg tijd neemt om die einder op te zoeken. 

Dat doet het voortrazende verkeer hier zeker niet. Geen tijd voor. Bovendien ligt de focus van een bestuurder in het verlengde van de auto. Daar lichten remlichten van voorgangers op. Even er bij blijven. 

Daarom twee werelden, één plaat: de rust van een voortkabbelend watertje, de onrust van voorbij razend verkeer. Kies er uit welke het beste bij je past. Of combineer ze gewoon. Is tenslotte heel menselijk.

Ramkoers

De fietser doet zijn best om de fotograaf te imponeren. Een nogal bruuske trapbeweging, het voorwiel gericht op de camera, de positie in het midden van het fietspad, beetje verbeten gezicht. De houding van iemand die iemand anders een lesje wil leren. 

Wat het oplevert is een prachtig plaatje over een krachtmeting in het wild. Wie wijkt het eerst? De fietser op ramkoers of de fotograaf? Alleen ik weet het. Maar maak er gerust je eigen verhaal van. 

Stille helden

De bewoner van deze boerderij heeft stand gehouden. Pal naast zijn grondgebied verheft een fietspad zich zo'n tien meter in de lucht om gemotoriseerd verkeer alle ruimte te geven op de er onder gelegen drukke turborotonde. Voor de woning ligt een spiksplinternieuwe verbindingsweg naar een enorme nieuwbouwlocatie - een dorp op zich. 

De achterkant wordt afgebakend door een nieuw gegraven kanaal. Slechts één zijde van de boerderij heeft nog vrij uitzicht. Daar staat de boer in kwestie nog wel eens te staren in de verte, mijmerend over tijden waarin beide deuren nog in moderne kleuren waren geverfd. 

Lang geleden dus. Herinnert hij zich hoe hoog de ruzie toentertijd is opgelopen met zijn vrouw? Heel hoog. Moet haast wel. De woordenwisseling over de juiste teint, licht of donker, is immers nog steeds niet beslecht. De houtrot is gelukkig wel al bezig met de oplossing van het dispuut. 

Zelfs de muren mengen zich in de strijd, door weer een nieuwe kleur groen in het toch al delicate speelveld te introduceren. Om nog maar te zwijgen over het gras en de betonnen constructie die afbakent wat ooit een waterpartij was. Of een ruimte voor varkens. Ik ben in geen van mijn vorige levens boer geweest, dus ik roep maar wat.

Feit is dat elke keer wanneer ik dit zie, ik meteen moet denken aan Asterix en Obelix: 'Heel Rosmalen? Nee, een kleine nederzetting bleef dapper weerstand bieden tegen de vernieuwing.' Stille helden. Gewoon in mijn spreekwoordelijke achtertuin.

Stoom afblazen

Net voordat je het weekend ingaat nog even het werk van je afschudden. De een doet dat in de file, de ander met een biertje en weer een ander verschaft zich een rondje karten. Met daarna een biertje. Of zoiets dergelijks.

Karten is een vak apart, zeker als je het niet zo vaak doet. Het maakt de oermens in je los. Grenzen vervagen, je adrenaline vertelt je dat je die bocht best op die hogere snelheid kunt nemen. Je handen en rechtervoet volgen die vaststelling gedwee. Met als gevolg dat je in de moderne strobalen klam komt te zitten of met je neus de verkeerde kant op tolt. Rode kop - de adrenaline moet toch ergens heen - en harder kloppend hart vertellen je dat je misschien iets te enthousiast bent. Gelukkig heb je een helm op, want de rooie koontjes houd je liever voor jezelf.

Met een beetje geluk is iedereen zo met zichzelf bezig geweest dat het geeneens is opgevallen wie er nu omgedraaid op het circuit stond. Mooi zo, kun je je weekend ook nog eens ingaan met een paar stoere verhalen. 

Vogelperspectief

Waarom vandaag deze foto? Niet dat het nu zo'n schitterende plaat is. Maar wel omdat het een bijzondere foto is. Er zijn heel veel foto's bekend van de Victoria Falls, de imposante watervallen op de grens van Zambia en Zimbabwe. Toch zijn dat er altijd minder dan deze, genomen vanuit een helikopter. 

De foto kwam voorbij tijdens een zoektocht naar familiefoto's, bewaard op een in onbruik geraakte schijf. Een elektronische schoenendoos als het ware. De watervalfoto herinnert mij aan een bijzondere reis. Met als een van de hoogtepunten een helikoptertocht boven de Zambezi, de rivier die beide landen scheidt. Als een idioot scheerde de piloot tussen de rotsen door, net boven de raftende durfals die af en toe een middelvinger opstaken. De turbinewind van de heli moet voor hen voelbaar zijn geweest. Toch denk ik dat mijn bloeddruk vele malen hoger is geweest dan dat van de gemiddelde rafter. Een beetje James Bond film ziet er kalmer uit dan een film van mijn helikoptertocht. Zo die al gefilmd zou zijn. Flitskasten heb ik overigens ook niet gezien.

Ineens gaat de snelheid er uit en klimmen we snel tot ver boven de rotsformaties. Met dit rustgevende beeld als resultaat. De hersenen geven op zo'n moment het sein 'veilig'. Adrenaline kruipt weer terug in de gaten waar het vandaan kwam, de ademhaling krijgt iets meer regelmaat en de ogen zien een ongelooflijk mooi plaatje. Zelfs na dik tien jaar voel ik de rush van de vlucht en de diepe rust die van deze scene uitgaat. 

Ik ga er weer even van genieten. Een uurtje of acht of zo.

Fotosynthese

Nog even en de bomen zitten weer lekker in het blad. De zon doet in elk geval zijn uiterste best om een en ander in gang te zetten. Het woordje fotosynthese komt bij mij op. Het zit in zo'n hersenkamertje dat sinds de middelbare school niet meer open is geweest. Of het woord hier ter zake doend is, moet ik iedereen schuldig blijven. Mochten er kenners zijn onder de lezers, schroom dan niet om een verhelderende duit in het spreekwoordelijke zakje te doen. 

Fotosynthese of niet, de foto mag er zijn. Vind ik althans en gelukkig is dit mijn blog, dus hij blijft. Het doorkijkje in het bruggetje trekt steeds mijn aandacht en leidt steevast tot de vragen:
a. waar gaat het watertje naar toe;
b. welk punt A en punt B verbindt het bruggetje in kwestie.

De meest eenvoudige oplossing zou zijn om een kaart er bij te pakken, maar dat is te nuchter. Te veel met de voeten in de aarde, te weinig fantasievol. Want dan blijkt het beekje vlak na het bruggetje op te houden omdat er een weg ligt en verbindt het bruggetje slechts de kortste weg van werk naar huis. Of zoiets. 

Beelden die minder lekker aan je geestesoog voorbij trekken. Die ridder op zijn paard, dat kind dat dammen staat te bouwen, het groepje verlegen jongeren die stiekem een duik nemen, de eenzame visser die op de brug zit met zijn lijn in het water, meneer pastoor die mijmert over de ruis op de communicatieleiding met zijn broodheer, het zijn allemaal scenes die de werkelijkheid veruit overtreffen. Gelukkig maar, want op zo'n plekje wil je de werkelijkheid graag even achter je laten. Ik wel, in elk geval. 

Actiepotter

Ben ik in het museum geweest? Een kunstbeurs? Een rommelmarkt? Niks van dit alles. Ondanks de kunstig gemaakte lijst, is dit een gewoon een foto. Gemaakt tijdens een stukje wandelen om het wandelen. Dus niet om het fotograferen. Waardoor de camera netjes in zijn schokvrije tas bleef zitten. Omdat die tas nog thuis lag.

Helaas bijna, want op dat moment zie ik dus het plaatje van de dag. Waarom het plaatje van de dag? Omdat ik niks van kunst weet, zeker niet van Hollandse meesters uit de Gouden Eeuw. Tenzij Rembrandt daartoe hoort, want daarvan heb ik wel een werkje of wat op mijn netvlies staan. Plus nog een. Waarom? Weet ik niet. Vraag er niet naar. Geen idee. Maar Paulus Potter zit ergens in mijn achterhoofd genageld. Ik moet ergens in een vorig leven met hem in aanraking zijn gekomen. In dit leven zeker niet. Zoals gezegd: musea zijn niet mijn turf. Misschien ben ik Paulus Potter geweest. Wie zal het zeggen.

Het grappige is dat ik zijn werk eigenlijk niet erg goed ken. Ik weet alleen dat hij iets had met koeien en lekkere wolkenluchten. Tijdens het wandelen om te wandelen zie ik ineens een scene die in mijn optiek zo uit een Potter weggelopen zou kunnen zijn. Een 'live Potter' als het ware. Die moet dus op de foto. Dan maar met mijn HTC'tje. Geen topklik, maar het kan er mee door. De lens is volgens mij een beetje vuil, maar dat correspondeert weer met een ietwat gelige, verouderde vernislaag. Twee keer bingo. Hij kan eigenlijk zo het museum in. Levert dat nog iets op tegenwoordig? 

Lange vinger

De boodschap is duidelijk. In wezen. Want voor wie de boodschap is bedoeld, blijft gissen. Daar ga je echt nooit achter komen. Tenzij jij je dingen nogal snel persoonlijk aantrekt, dan is deze natuurlijk voor jou.

Misschien heeft het wel betrekking op een situatie. De persoonlijke situatie van de etaleur? Of is het een verwijzing naar de toestand in de wereld in het algemeen? Het leven an sich? De klimaatveranderingen? De kledingindustrie in lage lonen landen en dan met name de kinderarbeid in deze branche? Of misschien is het een lange vinger naar mensen die zomaar van alles verliezen. Ja, die laatste. Dat voelt goed. Opletten dus. In het vervolg.

Bandenwisselweken

Hoewel het venijn veelal in de staart zit, lijkt het er op dat een echte winter dit jaar niet meer uit de kast gaat komen. Het strooizout, in handige emmertjes van vijf kilo, is al in de aanbieding. Bij de Jumbo. Dat zegt het wel zo'n beetje. 

Voor de meeste automobilisten die zweren bij winterbanden, waarvan ik er een ben, wordt het daarom tijd om over een bandenwissel na te gaan denken. Want wanneer de temperatuur boven de zeven graden Celsius uitkomt, is het bingotijd. 

Volgens de weergoeroes van Weeronline c.s. maken we na het weekend kans op die hogere temperaturen. Dertien graden zelfs. Halleluja. Vogels smeren hun kelen en oliën hun eierlegorgaan, bomen duwen de bloesem uit de knoppen, krokussen kleuren de grond in pasteltinten en garagehouders bestellen extra zomerbanden. Kortom, de lente zit in de lucht.

Mochten je winterbanden bijna op zijn, dan kun je daar leuke dingen mee doen. Zoals de rijder van bovenstaand modelletje laat zien. Paar rondjes draaien en je hoeft geen verwijderingsbijdrage meer te betalen. Wel eerst kijken welke maat er op de zijkant staat om vervelende verrassingen te voorkomen. Insider tip!

Zin in

Goed. Vandaag een beetje zon tussen de buien door. Momenten dat het nét weer even aangenamer voelt. Maar het smaakt vooral naar meer. Alles schreeuwt om blauwe luchten, paarden (of koeien, geen idee welke hoevigen nu wel/niet aan de beurt zijn) in de wei en veel heerlijk buitenwerk. Klussen met de voeten in de aarde. Snoeien, schoffelen en op het einde van de dag een lekkere Leffe blond. 

Zo'n dag. Daar heb ik zin in.

Oldtimers koesteren

Het lijkt een afbeelding uit de oude doos maar niks is minder waar. Deze foto is onlangs gemaakt vanaf een tankstation aan de A2. Het mooie is dat het net zo goed een plaatje uit 1979 zou kunnen zijn. Of nog eerder, maar dan hebben we geloof ik een ander model Kever nodig. Via de achtergrond is het niet te duiden. Die is volgens mij onveranderd gebleven sinds de mens boerderijen leerde bouwen.

Het zijn dit soort combinaties die mij een heerlijk gevoel geven. Even zwijmelen in vroeger, jezelf kietelen met retrogevoel. Zo'n moment doet beelden terugkomen. De voor mijn gevoel lange reizen, die achteraf bekeken vaak niet langer waren dan een kilometer of 150. Het soms stiekem in de kattebak kruipen. De zandzak onder de klep om tractie te houden in het Limburgse heuvellandschap, de 's zomers plakkerige bekleding, de snoepjes die van voor naar achter worden doorgegeven. Familiegevoel. Maar ook malheur: de Kever van mijn vader die ineens weg was en later uitgebrand werd teruggevonden. Gebruikt voor een plofkraak of zo. Avant la lettre dan wel, want ik het het hier over 1982 of zo.

Het komt allemaal terug door deze ene auto op de snelweg. Lijkt mij een goede reden om oldtimers te koesteren. 

 

Over schepjes en emmers

Op een ietwat winderige, troosteloos grijze en miezerige dag tref ik op een strand een in de steigers staande cabriolet aan met daarin Laurel en Hardy. De Dikke en de Dunne. Nu eens niet in zwart-wit, maar in egaal beige. 

Een knap stukje toegepaste zandkastelenkunst of een uit de hand gelopen hobby? Ineens zie ik voor mij hoe de twee mannen, die nu achter de auto in werkoverleg lijken te zijn, als twee kleine kinderen op het strand bezig waren met emmertjes vullen en deze vullingen tot kasteel te smeden. 'Nog even', hoor ik ze tegen hun respectievelijke moeders zeggen. Die kijken vertederd naar hun noest werkende kroost en besluiten hun roddelverhalen te voeden met nog maar een glaasje rosé uit de meegesleepte koeler. 

Ondertussen besluiten de mannetjes, net zoals op de foto, in onderling overleg om niet een kasteel te bouwen, maar om hun helden in het zonnetje te zetten. Grotere emmertjes, grotere scheppen. De moeders zien het ondernemerschap met lede ogen aan en keren enigszins gegaard huiswaarts. 

Hoe groter de jongens worden, hoe groter de auto. Een never ending story. Ook nu lijkt de rechter voorkant van de auto opnieuw in puin te liggen. De mannen zijn weer een jaartje ouder, dus de auto is toe aan een facelift. Ik denk daarom dat het werkoverleg er over gaat of het tijd is voor ledlampen en dagrijverlichting. Laurel en Hardy zal het bommen. Die wachten nog wel even.