Nog even en de bomen zitten weer lekker in het blad. De zon doet in elk geval zijn uiterste best om een en ander in gang te zetten. Het woordje fotosynthese komt bij mij op. Het zit in zo'n hersenkamertje dat sinds de middelbare school niet meer open is geweest. Of het woord hier ter zake doend is, moet ik iedereen schuldig blijven. Mochten er kenners zijn onder de lezers, schroom dan niet om een verhelderende duit in het spreekwoordelijke zakje te doen.
Fotosynthese of niet, de foto mag er zijn. Vind ik althans en gelukkig is dit mijn blog, dus hij blijft. Het doorkijkje in het bruggetje trekt steeds mijn aandacht en leidt steevast tot de vragen:
a. waar gaat het watertje naar toe;
b. welk punt A en punt B verbindt het bruggetje in kwestie.
De meest eenvoudige oplossing zou zijn om een kaart er bij te pakken, maar dat is te nuchter. Te veel met de voeten in de aarde, te weinig fantasievol. Want dan blijkt het beekje vlak na het bruggetje op te houden omdat er een weg ligt en verbindt het bruggetje slechts de kortste weg van werk naar huis. Of zoiets.
Beelden die minder lekker aan je geestesoog voorbij trekken. Die ridder op zijn paard, dat kind dat dammen staat te bouwen, het groepje verlegen jongeren die stiekem een duik nemen, de eenzame visser die op de brug zit met zijn lijn in het water, meneer pastoor die mijmert over de ruis op de communicatieleiding met zijn broodheer, het zijn allemaal scenes die de werkelijkheid veruit overtreffen. Gelukkig maar, want op zo'n plekje wil je de werkelijkheid graag even achter je laten. Ik wel, in elk geval.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten