Op een ietwat winderige, troosteloos grijze en miezerige dag tref ik op een strand een in de steigers staande cabriolet aan met daarin Laurel en Hardy. De Dikke en de Dunne. Nu eens niet in zwart-wit, maar in egaal beige.
Een knap stukje toegepaste zandkastelenkunst of een uit de hand gelopen hobby? Ineens zie ik voor mij hoe de twee mannen, die nu achter de auto in werkoverleg lijken te zijn, als twee kleine kinderen op het strand bezig waren met emmertjes vullen en deze vullingen tot kasteel te smeden. 'Nog even', hoor ik ze tegen hun respectievelijke moeders zeggen. Die kijken vertederd naar hun noest werkende kroost en besluiten hun roddelverhalen te voeden met nog maar een glaasje rosé uit de meegesleepte koeler.
Ondertussen besluiten de mannetjes, net zoals op de foto, in onderling overleg om niet een kasteel te bouwen, maar om hun helden in het zonnetje te zetten. Grotere emmertjes, grotere scheppen. De moeders zien het ondernemerschap met lede ogen aan en keren enigszins gegaard huiswaarts.
Hoe groter de jongens worden, hoe groter de auto. Een never ending story. Ook nu lijkt de rechter voorkant van de auto opnieuw in puin te liggen. De mannen zijn weer een jaartje ouder, dus de auto is toe aan een facelift. Ik denk daarom dat het werkoverleg er over gaat of het tijd is voor ledlampen en dagrijverlichting. Laurel en Hardy zal het bommen. Die wachten nog wel even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten