De bewoner van deze boerderij heeft stand gehouden. Pal naast zijn grondgebied verheft een fietspad zich zo'n tien meter in de lucht om gemotoriseerd verkeer alle ruimte te geven op de er onder gelegen drukke turborotonde. Voor de woning ligt een spiksplinternieuwe verbindingsweg naar een enorme nieuwbouwlocatie - een dorp op zich.
De achterkant wordt afgebakend door een nieuw gegraven kanaal. Slechts één zijde van de boerderij heeft nog vrij uitzicht. Daar staat de boer in kwestie nog wel eens te staren in de verte, mijmerend over tijden waarin beide deuren nog in moderne kleuren waren geverfd.
Lang geleden dus. Herinnert hij zich hoe hoog de ruzie toentertijd is opgelopen met zijn vrouw? Heel hoog. Moet haast wel. De woordenwisseling over de juiste teint, licht of donker, is immers nog steeds niet beslecht. De houtrot is gelukkig wel al bezig met de oplossing van het dispuut.
Zelfs de muren mengen zich in de strijd, door weer een nieuwe kleur groen in het toch al delicate speelveld te introduceren. Om nog maar te zwijgen over het gras en de betonnen constructie die afbakent wat ooit een waterpartij was. Of een ruimte voor varkens. Ik ben in geen van mijn vorige levens boer geweest, dus ik roep maar wat.
Feit is dat elke keer wanneer ik dit zie, ik meteen moet denken aan Asterix en Obelix: 'Heel Rosmalen? Nee, een kleine nederzetting bleef dapper weerstand bieden tegen de vernieuwing.' Stille helden. Gewoon in mijn spreekwoordelijke achtertuin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten