Hoewel de torenklok anders aangeeft, staat voor mij op deze plek de tijd toch echt even stil. Alleen al vanwege de bijna onvoorstelbare leeftijd van toren (zo'n 600 jaar) en kerkgedeelte (circa 450 jaar).
Het gaat mij echter om het muurtje op de voorgrond. Dit waarschijnlijk iets jonger in leeftijd, maar overstijgt die van mij gegarandeerd. Ik ken deze muurtjes nog van vroeger. In de buurt waar ik ben opgegroeid, stond een nonnenklooster met net zo'n muur er omheen. Zelfs de mosvorming is hetzelfde.
Mogelijk heeft de katholieke kerk één aannemer gehad die overal dezelfde muurtjes bouwde. Of misschien was er toentertijd een universele muurtjes-code. Leerde je als metselaarskind van je metselaarsvader hoe je een muurtje moest metselen. Lego was er nog niet en dit komt dan verrekte close. Immers, ook vroeger moesten kinderen bezig worden gehouden. Zeker heel vroeger, toen school en kinderopvang nog geen gemeengoed waren. Toen al gingen de kinderen mee naar het werk. Kregen ze meteen een troffel in handen.
Daar heb ik nu een gevoel van tijdloosheid aan te danken. Een kerk is niet meer echt in zwang, maar het gebouw an sich bepaalt in de meeste dorpen en steden nog altijd het gezicht. Maar het is vooral dit muurtje dat mij raakt. Mijn knie gaat er weer pijn van doen. Die voelt weer hoe het was om stiekem over de muur te klimmen en bij de nonnen in de moestuin te vallen. Gelukkig kon ik ondanks een zere knie nog altijd harder rennen dan moeder-overste en ben ik er zonder Weesgegroetjes vanaf gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten