Weekendje genieten

Vrijdagavond luidt traditioneel het weekend in. Voor de mensen die geen onregelmatige diensten draaien, tijd om het weekendgevoel over je heen te laten komen. Het moment om de eerste activiteiten te ontplooien om twee dagen vrij te vieren. Vaak in de vorm van een borrel, thuis of in de kroeg. Hoe en waar maakt eigenlijk niet echt uit, als die ontspanning zich maar als een zachte deken over je heen kan draperen. 

Daar hoort natuurlijk een foto bij. Maar hoe goed ik ook zocht naar foto's van ontspannen mensen, ik kon er geen vinden. Ja, wel een hoop met blije mensen, lachende mensen, actieve mensen (drinkend), maar geen enkele foto straalde écht die relaxtheid uit die ik zoek om mijn beeld van het weekend te illustreren. 

Totdat ik het enige geduldige en nooit klagende fotomodel tegenkom: Mickey. Kijk er naar en je ziet weekend. Je voelt weekend. Je wilt weekend. 

Geniet er van!

Blije lampen

Voor wie mijn blog van gisteren niet kan vinden: stop met zoeken. Die is er namelijk niet. Ik heb mijn slogan 'elke doordeweekse dag' even letterlijk genomen omdat Willems verjaardag een nationale feestdag is. En sommige tradities hou je in ere. Zoals vrij nemen op zo'n nationale feestdag. Hoe doordeweeks de dag van gisteren ook was. Sterker nog: doordeweekser dan een woensdag bestaat niet. Vroeger was het zelfs de gehaktdag. Dan weet je het wel.

Maar goed, in weekenden en op feestdagen wordt er niet gewerkt. Tenzij ik een dag lang vervelen als gevolg van het vrij nemen achter de rug heb. Wat gisteren overigens niet het geval was. Ondanks al het water dat Newtons wetgeving aan het testen was, heb ik geen moment van verveling gekend vanwege de extreme mate aan relaxtheid die bezit had genomen van mijn lichaam. Zelden zo'n Zen-dag gehad. 

De band die hier boven staat, heb ik dus niet gisteren zien spelen. No way. Zou veel te veel inspanning zijn geweest. Bovendien was ik dan heel erg nat geworden. Nee, dit beeld stamt van de avond daar weer voor en speelde zich af op de Parade in 's-Hertogenbosch. De Jan van Brussel band warmt de gemoederen op als voorspel voor Ali B. Wat ik niet wist, anders was ik wel iets langer blijven luisteren naar de aanstekelijke folk van Van B. om daarna Van-loze B. op de foto te zetten.

Niet alleen was ik niet op de hoogte van de komst van de rap-ster, maar net nadat ik de foto had gemaakt, kondigde de volgende bui zich alweer aan in de vorm van miniscule waterspettertje. Voordat de donkergrijze, naar zwart neigende wolk zijn dreiging tot uitvoer zou brengen, wilde ik graag in de auto zitten. Dat is gelukt, net zoals de foto's met de vrolijke kleuren. Daar word ik blij van. 

Koninklijk kruis

De avond is amper begonnen, toch zijn de voortekenen van een naderende Koningsdag onmiskenbaar. En dan niet alleen in de meest voor de hand liggende vorm: mensen versierd met oranje ornamenten, of zelfs helemaal in het oranje gestoken, die zich richting kroeg spoeden. Ook de optredens op podia, verspreid over de hele stad, zijn wel erg voor de hand liggend en veelzeggend. 

Nee, de echte voortekenen zijn op straat te vinden. Letterlijk: een dik kruis voor een winkel, verlicht door een oranje gloed vanuit een winkel. Om te voorkomen dat de meest voor de hand liggende activiteit op de oranjeste der oranjedagen geen ruimte kan innemen voor de deur van deze winkel. Omdat de winkel open is en de shopmanager heeft besloten dat het niet kies is dat zijn klanten - zo die er al zijn op zo'n dag - over oude puzzeldozen, Barbies met nog slechts één been, volledig kaalgelezen kinderboeken, alles van Little Tikes, incomplete serviezen, bezoedelde knuffels, de altijd aanwezige strips of een roestige kinderfiets moeten springen om naar binnen te kunnen.

Op zich jammer, want ik had graag geweten wie die dag de dikste omzet zou draaien. 

Drijvende schapen

Ze zullen maar van jou zijn. Vijf schapen die graag de voetjes op het droge houden en zich hier terdege op hebben voorbereid. Hoe ze de twee bootjes bij elkaar geblaat hebben, weet ik ook niet. Misschien waren de wolprijzen afgelopen jaar gunstig. Ik zit niet zo in die markt. 

Ik moet ze bovendien nageven dat ze oog voor detail hebben. Bootjes met vlaggetjes, zodat ze elkaar ook van afstand kunnen zien, mocht de kabel tussen beide boten onverhoopt breken.

Het zag er overigens niet regenachtig uit, die dag. Maar wie weet hebben ze er ondertussen al gebruik van kunnen maken. De hemelsluizen staan momenteel immers wijd open.

Mocht je dus een paar schapen in bootjes voorbij zien drijven, kijk dan niet raar op. 

Typisch

Hoe typeer je Nederland? Een vraag met veel antwoorden. Maar woorden zoals 'fiets', 'regen', 'polder', 'kleine huisjes', 'vlak landschap', 'weids' en 'fietspad' neem je al snel in de mond als je iemand in het buitenland wil meenemen op een gedachtereis naar de lage landen. 

Welk beeld die onwetende dan in zijn of haar hersenpan in elkaar draait, daar valt natuurlijk geen touw aan vast te knopen. De vraag is of die persoon een zucht van herkenning slaakt, mocht hij ooit door ons land toeren. Of gaat het zijn voorstellingsvermogen te boven? Of blijft het onder zijn verwachtingen? Je weet het pas als het zo ver is. Tenzij je bovenstaande foto ziet. Dan ben je in een keer klaar. Hoef je niks meer uit te leggen. 

Sinterklaas

Nu de discussie is opgestart om pepernoten dan maar het hele jaar in de winkel te laten liggen, mag ik het op 21 april best wel over Sinterklaas hebben.

Ik zag vanavond de maan door de bomen schijnen, vandaar. 

Het is weer zo'n dag

Zo'n dag dus.

Zo'n heerlijke.

Zo eentje waarbij de kleuren op je netvlies kapot spatten.

Zo'n dag die je alleen maar op herhaling wil zien. 

Zo'n dag is het weer.

Fileleed

File. What's new, zo rond een uur of vijf, A2 richting Den Bosch, in de buurt van Waardenburg. Een naam die iedereen wel eens op de radio hoort rond die tijd van de werkdag.

Normaal gesproken doe ik mijn uiterste best om feestelijk te bedanken voor dit soort samenkomsten, maar helaas kan ik het niet elke dag voorkomen. Soms beheert iets of iemand anders mijn agenda.

Gelukkig rijd ik een automaat, werkt de radio en zit de stoel uitermate comfi, dus echt te klagen heb ik niet. Komt bij dat het een mooie dag is, met af en toe wat zon, een oerhollandse wolkenlucht en mooie gele bloemetjes in de berm. 

Ineens schiet mij te binnen dat deze gele vrolijkerds luisteren naar de familienaam 'Cytisus scoparius' (ik geef toe, dit heb ik niet van mijzelf). In normaal Nederlands heet het brem en het is veelvuldig in de berm te vinden. Berm. Brem. Brem. Berm. Ik denk dat hetzij berm, hetzij brem ooit verkeerd in de boeken is terechtgekomen.

Je kunt het er maar druk mee hebben. Gelukkig rijdt het weer.

  

Ballenleed

En dan lig je daar. Helemaal alleen. Omdat iemand geen bal- dan wel richtingsgevoel heeft. Op een nat dak continu vocht opnemen. Luisteren naar hoe je medeballen plezier maken op de baan als ze weer eens met een goed geplaatste klap over het net zoeven. 

Welk leven heb je dan? Je vrienden in het ballenblik missen je vast ook. Hoop je. Ze hebben wel meer ruimte. Zouden ze dat misschien stiekem lekker vinden? Wat een eikels. Ze hebben gewoon lol. Feest. Een beetje heen en weer rollen met z'n allen, wat natuurlijk niet mogelijk is als je met z'n vieren opgesloten zit in het blik. 

Ik geloof dat ik maar eens een ladder moet halen om deze bal zijn leven weer terug te geven. Hij is wel erg zielig.

Let it rain!

Als het dan toch regent, kun je maar beter naar de mooie kanten ervan zoeken. Bijvoorbeeld door met de macrolens druppels op de ruit te fotograferen vanuit de lekker warme - en vooral droge - huiskamer.

Gaat op dat moment ook net de zon even schijnen, waardoor het prisma breekt op de druppel die de boom in de tuin ondersteboven projecteert. Alsof ik naar de tuin kijk door het matglas van een oude fotocamera. 

Als het morgen weer regent, geef mij dan maar de schuld. Want ik wil meer van deze foto's. Gelukkig is de testcamera waarmee ik deze macrofoto heb gemaakt nog maar een weekje in mijn bezit.

Kan daarna de lente echt beginnen. Sorry.  

Blogwaardig uitzicht

Normaal gesproken werk ik gewoon vanuit kantoor aan huis. Lekker relaxed de dag opstarten met een kopje koffie. Computer aanzetten om deze op z'n gemak te laten opwarmen voor wederom een productieve dag. 

Heel af en toe kijk ik nog wel eens op Google Maps om te checken hoe vol de snelwegen staan. De enige file die ik meemaak, is die voor de badkamer. Maar ja, ik kan wel even wachten. Ik heb namelijk een Windows laptop, dus dat heeft toch wat tijd nodig. Net genoeg voor nog een kopje verse koffie.

Maar er zijn van die dagen - gelukkig - dat ik er even op uit moet. Interviewtje in Groningen, fotootje in Maastricht, overlegje in Apeldoorn, persconferentie in Den Haag. En alles wat daar tussen zit.

Vaak doe ik dat op de motor, soms is het beter om met de auto te gaan. Dus tja, ik mag af en toe in een file aansluiten. Vooral die in de avonduren is dan onvermijdelijk. Vroeger was dat balen tot en met. Maar nu ik ouder ben - ik denk tenminste dat het daar aan ligt - neem ik het zoals het komt. Muziekje aan en een beetje rond kijken. En dan zie je soms schitterende dingen. Zoals ondergaande zonnen en dikke rivieren, zoals hier de Waal bij Zaltbommel. Ik kan er zelf in wegzinken. Gelukkig toetert de auto achter mij mij weer naar de realiteit en moet ik snel actie ondernemen om de foto te schieten. Want die is absoluut blogwaardig. Toch? 

Lichtend voorbeeld

Hij ligt er een beetje triest bij, deze gepensioneerde dynamo. Hoeveel rondjes heeft zijn gegroefde kopje gedraaid om steeds weer dat lichtpuntje in de duisternis van stroom te voorzien? Zou je weten, zou je schrikken. Gegarandeerd. Krijg je toch enigszins respect voor zo'n stukje techniek. 

Ik ga er van uit dat de dynamo niet van de fiets is gevallen en via middelpuntvliedende kracht toevallig op dit paaltje is beland. Nee, dit is duidelijk een gevalletje neerleggerij. Neerleggerij door een neerlegger met respect voor de vermoeide compacte elektriciteitscentrale. Hij heeft het apparaatje van de straat geraapt en hem op een bemost voetstuk geplaatst.

Met gevoel voor dramatiek, overigens. Je ziet vanuit dit perspectief perfect hoe het zijn vermoeide kopje een beetje scheef laat hangen en hoe de klap op het asfalt zijn onderkant als een rijpe puist heeft laten openbarsten. Geen redden meer aan. Wat rest is een laatste rustplaats waar hij nog even licht kan geven door het omgevingslicht dat vat krijgt op zijn verder nog strakke, aluminiumkleurige huid te reflecteren. 

Doorgaan tot het bittere eind. Een lichtend voorbeeld voor de dynamo's van deze wereld.

Kantoortuin zonder taak

Na een afspraak op de vierde verdieping van een flink uit de kluiten gewassen kantoorgebouw, besluit ik het op die vierde etage besprokene even goed in mij op te nemen. Dat gaat het beste tijdens het lopen: het wakkert mijn creativiteitsvuurtje aan. De lift laat ik daarom letterlijk links liggen.

Onder aan de eerste trap wordt mijn oog getrokken door een contrastrijke en opvallende situatie. Een halve verdieping staat leeg, geen bureau te zien. Ook geen luxaflex of andere raambedekking zodat de zon vrij spel heeft in deze kantoortuin zonder taak. Zijn stralen vormen een zebrapad van licht op de kale, betonnen vloer.

Ik sta oog in oog met de crisis die in 2008 in volle omvang toesloeg en nu gelukkig langzaamaan steeds verder naar achter wordt gedrukt in de geschiedenisboekjes. Ik loop even rond door de immense ruimte en hoor in mijn hoofd het tikken op toetsenborden, het gepruttel van printers, het gepiep van telefoons en de slappe kwats bij de koffiemachine. Met een beetje fantasie ruik ik zelfs de banale koffie in plastic bekertjes die de rode koffieautomaat produceert. Een goede espresso is moeilijk te fantaseren. Op dat level zit ik nog niet. 

Al die mensen die hier ooit het beste van zichzelf hebben gegeven voor de baas, acht uur per dag. Misschien wel negen of tien uur. Zouden zij de crisis hebben doorstaan? Missen zij deze omgeving? Hun oud-collega's? Of zijn ze blij dat ze van hun keurslijf zijn ontdaan en jagen ze een totaal andere carrière na?

We zullen het nooit weten. De zon zal het worst wezen. Die gaat gewoon door waar hij was gebleven. Triomfantelijk. Totdat er weer iemand luxaflex ophangt.

Lichttherapie

Al jaren rijd ik voorbij dit gele geluidsscherm en word ik gegrepen door het gele licht dat de omgeving weldadig kleurt wanneer de zon zijn werk doet achter de schermen. Alsof ik een lichtsluis inrij die mij rechtstreeks naar het Walhalla leidt. De verzadigde kleuren die het grijs van de snelweg overmeesteren zijn een weldaad voor mijn ogen en geest. Vier seconden (bij 100 km/u) lichttherapie zonder weerga. Om met Mona te spreken: 'Daar word je blij van'. 

Al die jaren denk ik meteen na het passeren dat dit scherm best wel eens een mooi plaatje zou kunnen opleveren. De in- en uitvoegdrukte op dit punt van de weg, de snelheid waarmee ik hier over het algemeen rijd en de afwezigheid van een camera op het juiste zonneschijnmoment maken dat het tot op heden er niet van is gekomen.

Tot op heden. Dankzij mooi weer, een foto-opdracht en een file vielen vandaag alle puzzelstukjes in elkaar. Waarvan akte. Mijn eigen stukje therapie, gevat in mb's. Ik denk dat ik er maar eens even lekker naar ga staren.

Per ongeluk proeverij

En dan is hij daar. Die eerste koude, beetje lenteachtige dag. De startmotor voor meer. Je voelt dat er betere tijden aan zitten te komen. Tijd om even het dorp in te lopen om je neusvleugels te laten voelen of je op het goede spoor zit. Of er meer mensen je lentegevoel delen. Het laat-maar-waaien principe delen waar je zo vrolijk van wordt.

Gewoon even jezelf op de voorgrond zetten. Genieten van de blauwe luchten en het 'niks moet-maar-alles-mag'-gevoel. Nou, dat was er vandaag. Net zoals de vertegenwoordiger van een brouwerij die net een nieuw zwaar biertje had weten te slijten aan de lokale kroeg en daar zo blij mee was, dat iedereen in zijn periferie het mocht proeven.

Ik ben blij dat ik dit nog zonder tikfouten kan delen.

  

Na regen...

Regen, zon, regen, bewolkt, zon, hagel, meer regen, minder zon, vooral wolken, stukje blauw, hagel, loodzwarte wolken, zon, regen, wind, heel veel wind, zon, stortregen, blauw, grijze wolken, hagel, beetje wind, bakken met regen, hagel, zon.

Ook zo'n zin in de lente?

Crimineel goede pr

Rome? Milaan? Turijn? Driewerf nee. Gewoon Amsterdam. Hartje zelfs. De Dam. Krasnapolsky, De Bijenkorf, het Nationaal Monument op de. Waar ooit de hippies werden weggespoten door de ME, daar staan nu zo'n beetje alle scooters van Nederland geparkeerd.

Italiaanse toestanden aan de Amstel. Ik krijg spontaan zin in cappuccino, een bolletje pistache ijs en een bordje spaghetti bolognese. Met Parmezaanse kaas. Bij voorkeur allemaal tegelijkertijd. 

Nu kom ik nog wel eens in een grote stad, maar zo'n enorme scooterparkeerplaats heb ik nog nooit gezien. Waarom hier dan wel? Omdat de scooter in Amsterdam de beste manier is om je te verplaatsen? Denk 't niet, want ik heb er in twee uur tijd ook drie onderuit zien gaan door een vriendelijk tikje van een hard doorwerkende taxichauffer en bestelwagens die ineens remmen om geen tijd kwijt te raken aan lange remwegen. 

Omdat je gewoon overal kunt parkeren? Denk wederom van niet. In Amsterdam parkeert iedereen alles overal. Een scooter is daarvoor niet echt nodig.

Ik denk Willem Holleeder, hoofdstadboef, de aanstichter is. Sinds de foto van hem op een zwarte Vespa, is de scooter hipper dan hip. De crimineel als trendsetter. Misdaad loont niet, maar is wel verbluffend goede pr. 

Uitstervende professie

En dan sta je daar, in een grote, vreemde stad. Casual gekleed om vooral niet op te vallen. Als toerist. Maar ja, dan toch die kaart. Die geeft je weg. Nu geeft dat gelukkig niet in een stad die grotendeels door toeristen bezet wordt gehouden. Ons kent ons.

Aan de andere kant wil ik de mannen de hemel in prijzen omdat ze niet gedachteloos achter een mobieltje met navigatie aanlopen. Gewoon een ouderwetse kaart die je dwingt om af en toe even stil te gaan staan om te checken of je nog op het juiste pad bent. Waarbij je natuurlijk meteen even al dat moois van een monumentale stad op je netvlies kunt laten inwerken. 

Aan de andere andere kant maakt het de meneer links vrij weinig uit welke kant ze opgaan. Alsof zijn netvliezen al pijn doen van al het geabsorbeer. Hij kijkt vrij neutraal naar het stukje papier, terwijl de andere man met zijn vingers over de gewenste straten glijdt. Plannen maken voor nieuwe avonturen, nieuwe pracht en praal.

Ik ben benieuwd waar ze uiteindelijk zijn uitgekomen. Als ze er überhaupt al zijn gekomen. Kaartlezen is tenslotte een uitstervende professie. 

Mondhoeken

De lente is definitief uitgebroken. Niet dat dat de toeristen in Amsterdam iets uitmaakt. Die gaan waarschijnlijk vrolijk verder met het fotograferen van elkaar, dan wel selfiewise. 

Beide gevallen worden gekenmerkt door een kort optrekken van de mondhoeken. Dit alleen om het plezier dat de foto hoort uit te stralen, kracht bij te zetten. Daarna is het business as usual, op zoek naar een nieuwe locatie om de mondhoeken op te trekken. Zo gezellig.

ZebraPAD

Of we even willen oppassen voor overstekende padden. Onze hoppende vrienden zijn namelijk weer onderweg van hun winterverblijf naar een lekker watertje en moeten daarvoor onder andere deze weg oversteken. 

Aangezien ze nooit verkeersles hebben gehad, zijn ze niet op de hoogte van het links-rechts-links principe (rechts-links-rechts voor onder andere mijn Britse en Japanse lezers) en wil er nog wel eens eentje onder de banden van een nietsvermoedende gemotoriseerde passant terecht komen. Zo eentje is er overigens nagetekend op het bord. Lijkt mij. 

Vandaar dus dit bord. Maar, en nu komt het, ik heb dus een minuutje of tien staan fotograferen. Ergens tussen 19.20 en 19.30 uur (de oplettende kijker had dit natuurlijk allang in de gaten vanwege de lange schaduwen als gevolg van de laagstaande, in het westen wegzakkende zon) en wat denk je: geen pad te zien. Zelfs geen padpad, het spoor dat ze achter laten wanneer ze over het asfalt paddentrekken. 

Ik kan dus wel concluderen dat de genoemde tijdspanne ietwat overtrokken is. Er zit een vette marge in, om te voorkomen dat een pad mogelijk toch net iets te vroeg wil oversteken. Of ze staan met z'n allen nog op wintertijd. Dat kan natuurlijk ook.