dinsdag 12 april 2016

Kantoortuin zonder taak



Na een afspraak op de vierde verdieping van een flink uit de kluiten gewassen kantoorgebouw, besluit ik het op die vierde etage besprokene even goed in mij op te nemen. Dat gaat het beste tijdens het lopen: het wakkert mijn creativiteitsvuurtje aan. De lift laat ik daarom letterlijk links liggen.

Onder aan de eerste trap wordt mijn oog getrokken door een contrastrijke en opvallende situatie. Een halve verdieping staat leeg, geen bureau te zien. Ook geen luxaflex of andere raambedekking zodat de zon vrij spel heeft in deze kantoortuin zonder taak. Zijn stralen vormen een zebrapad van licht op de kale, betonnen vloer.

Ik sta oog in oog met de crisis die in 2008 in volle omvang toesloeg en nu gelukkig langzaamaan steeds verder naar achter wordt gedrukt in de geschiedenisboekjes. Ik loop even rond door de immense ruimte en hoor in mijn hoofd het tikken op toetsenborden, het gepruttel van printers, het gepiep van telefoons en de slappe kwats bij de koffiemachine. Met een beetje fantasie ruik ik zelfs de banale koffie in plastic bekertjes die de rode koffieautomaat produceert. Een goede espresso is moeilijk te fantaseren. Op dat level zit ik nog niet. 

Al die mensen die hier ooit het beste van zichzelf hebben gegeven voor de baas, acht uur per dag. Misschien wel negen of tien uur. Zouden zij de crisis hebben doorstaan? Missen zij deze omgeving? Hun oud-collega's? Of zijn ze blij dat ze van hun keurslijf zijn ontdaan en jagen ze een totaal andere carrière na?

We zullen het nooit weten. De zon zal het worst wezen. Die gaat gewoon door waar hij was gebleven. Triomfantelijk. Totdat er weer iemand luxaflex ophangt.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten