Hij ligt er een beetje triest bij, deze gepensioneerde dynamo. Hoeveel rondjes heeft zijn gegroefde kopje gedraaid om steeds weer dat lichtpuntje in de duisternis van stroom te voorzien? Zou je weten, zou je schrikken. Gegarandeerd. Krijg je toch enigszins respect voor zo'n stukje techniek.
Ik ga er van uit dat de dynamo niet van de fiets is gevallen en via middelpuntvliedende kracht toevallig op dit paaltje is beland. Nee, dit is duidelijk een gevalletje neerleggerij. Neerleggerij door een neerlegger met respect voor de vermoeide compacte elektriciteitscentrale. Hij heeft het apparaatje van de straat geraapt en hem op een bemost voetstuk geplaatst.
Met gevoel voor dramatiek, overigens. Je ziet vanuit dit perspectief perfect hoe het zijn vermoeide kopje een beetje scheef laat hangen en hoe de klap op het asfalt zijn onderkant als een rijpe puist heeft laten openbarsten. Geen redden meer aan. Wat rest is een laatste rustplaats waar hij nog even licht kan geven door het omgevingslicht dat vat krijgt op zijn verder nog strakke, aluminiumkleurige huid te reflecteren.
Doorgaan tot het bittere eind. Een lichtend voorbeeld voor de dynamo's van deze wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten