vrijdag 13 mei 2016

Ieder voor zich



De autowasstraat in Amsterdam waar ik geregeld een testauto doorheen haal om deze vervolgens in te leveren bij de donerende importeur - die hem immers graag weer schoon, afgetankt en bij voorkeur zonder krassen en deuken terug wil hebben - heeft een comfort-upgrade gekregen. Voortaan kun je je bij de kassière verkregen cijfercode intoetsen op een groot apparaat dat nogal de aandacht trekt op zo'n twee meter van de ingang van de wasstraat. Dit apparaat staat op zo'n hoogte, dat je alles kunt regelen vanuit je luie bestuurdersstoel, waarna je doorschuift naar de borstelzone waar dan vervolgens de wassing plaats gaat vinden. De bestuurder hoeft niet meer uit te stappen. Nou ja, de raampjes dicht doen kan prettig zijn.

Gelukkig is er ook nog een terminal waar je je code kunt ingeven zonder in je auto te blijven zitten. Bijvoorbeeld omdat het wel heel erg lekker weer is en je de auto even de auto wil laten. Hij lol, jij lol. 

Dit was mijn idee, afgelopen gisteren. Terwijl ik mijn code invoer, begint het wasprogramma echter al te lopen. In een blik naar rechts ontwaar ik een mevrouw met een steeds roder wordend hoofd, zo rood dat dit al een tipje van de sluier oplicht. Zij dacht slim te zijn en toetste haar code alvast in, niet wetend dat ik eerst die van mij had moeten inkloppen. 

"Sorry, maar van de week ging dit goed", zegt de mevrouw met licht Amsterdams accent.Voor mij ging het deze keer ook goed, want de testauto kreeg een bodemwassing cadeau. Haar auto moet het deze keer zonder stellen. De prijs voor onwetendheid. 

Ondertussen doet de wasstraat waarvoor hij ooit is gebouwd en ontspint het gesprek zich binnen de vijf wasminuten naar de actuele wereldproblematiek. De mevrouw in kwestie voelt zich benauwd in Amsterdam. In Nederland. Eigenlijk in heel Europa en wil graag emigreren. Nieuw-Zeeland is een optie, net zoals Canada. Beide landen houden er echter zware ballotages op na, wat haar de uitspraak ontlokt dat bij ons 'iedereen wel erg gemakkelijk binnenkomt'. En laat dat nou weer een van de redenen zijn voor haar om te vertrekken. Cirkel rond.

De opmerking heeft niks te maken met discriminatie, maar alles met een gevoel van onveiligheid. Hoe lang duurt het voordat Nederland wordt getroffen? Dat soort zaken. Mijn geruststellende woorden, zeg maar rustig zalvende woorden, raken in de korte tijd die mij ter beschikking staat geen doel. De wassing is namelijk klaar, de rij wachtenden te lang om nog even door te kletsen zonder Amsterdamse verwensingen. 

Even later denk ik aan de foto (zie boven) die ik eerder deze week schoot, zonder te weten waarom ik dat deed. Maar ineens schiet het waarom mij te binnen: wij gaan met z'n allen best wel een eigen weg. Ieder voor zich. Iets om over na te denken. 

woensdag 4 mei 2016

Ouzo?



Al tien jaar woon ik waar ik woon. Van die tien jaar ben ik in totaal een dag of vijftien - als je alle keren dat ik er in een flits aan voorbij kwam bij elkaar optelt - langs deze deur gelopen. Toch is deze mij nooit in het bijzonder opgevallen.

Het is in mijn ogen geen bijzondere deur, dus daar ligt al een deel van het antwoord. Maar dat verklaart niet voor de volle honderd procent waarom ik de deur eerder links heb laten liggen. Of rechts natuurlijk, op de terugweg.

Dat ik er nu wel oog voor had, heeft te maken met een opdracht waarbij een foto van een voordeur de hoofdrol speelt. Om een geschikte deur te scouten, had ik mij voorgenomen om eens heerlijk door het dorp te gaan wandelen. Ik had er een uurtje of zo voor uitgetrokken, om te beginnen met mijn eigen voordeur. Eigen voordeur eerst, is immers het parool.

Nog geen vijftig passen verder kom ik tot mijn verbazing bovenstaande deur tegen. De heldere, blauw-witte combinatie, verlicht door een strak schijnende zon trekt mijn aandacht.  Waarna in mijn hoofd flessen ouzo worden ontkurkt en de sirtaki langzaam op toeren komt, zoals een plaat op een oude grammofoon die niet goed is aangezwengeld. 

Zon, wit, blauw: zo spel je Griekenland. Of vakantie, mocht je het breder willen trekken. Nog breder: een lekker gevoel. Gewoon op loopafstand. Als de zon schijnt.








dinsdag 3 mei 2016

Hoge lat



Als je jezelf ten doel stelt om elke werkdag een foto met stukje tekst te posten, dan leg je de lat best hoog. Weet ik nu uit ervaring.

Gelukkig is hard naar huis fietsen ook een dankbaar fotografisch onderwerp.

Gelukkig.





maandag 2 mei 2016

Stop!


De man die mij vreemd aankijkt omdat ik dit bord van verschillende kanten aan het fotograferen ben, staart nog even door. Haalt vervolgens zijn schouders op en loopt door. 'Stop!' wil ik nog roepen omdat dat zo mooi past bij het onderwerp van onderhavige fotoshoot. Maar een blik op het het stopbord laat mij meteen stoppen. Ik voel namelijk weer dat gevoel opwellen waarbij ik uitleg wil gaan geven over mijn doen en laten. Aan een wildvreemde. Een rare eigenschap die ik maar met moeite onder de knie krijg.

Fotograferen in het wild is in dit kader een goede therapie. Steeds als ik ergens stop omdat ik iets zie of denk te zien - niet elke foto is raak - voel ik meteen ogen in mijn nek branden. Dan wil ik mijn bezigheid verklaren. Mij verontschuldigen dat ik zomaar op straat een foto aan het maken ben. Daar moet ik maar eens mee stoppen. Bij deze.