De autowasstraat in Amsterdam waar ik geregeld een testauto doorheen haal om deze vervolgens in te leveren bij de donerende importeur - die hem immers graag weer schoon, afgetankt en bij voorkeur zonder krassen en deuken terug wil hebben - heeft een comfort-upgrade gekregen. Voortaan kun je je bij de kassière verkregen cijfercode intoetsen op een groot apparaat dat nogal de aandacht trekt op zo'n twee meter van de ingang van de wasstraat. Dit apparaat staat op zo'n hoogte, dat je alles kunt regelen vanuit je luie bestuurdersstoel, waarna je doorschuift naar de borstelzone waar dan vervolgens de wassing plaats gaat vinden. De bestuurder hoeft niet meer uit te stappen. Nou ja, de raampjes dicht doen kan prettig zijn.
Gelukkig is er ook nog een terminal waar je je code kunt ingeven zonder in je auto te blijven zitten. Bijvoorbeeld omdat het wel heel erg lekker weer is en je de auto even de auto wil laten. Hij lol, jij lol.
Dit was mijn idee, afgelopen gisteren. Terwijl ik mijn code invoer, begint het wasprogramma echter al te lopen. In een blik naar rechts ontwaar ik een mevrouw met een steeds roder wordend hoofd, zo rood dat dit al een tipje van de sluier oplicht. Zij dacht slim te zijn en toetste haar code alvast in, niet wetend dat ik eerst die van mij had moeten inkloppen.
"Sorry, maar van de week ging dit goed", zegt de mevrouw met licht Amsterdams accent.Voor mij ging het deze keer ook goed, want de testauto kreeg een bodemwassing cadeau. Haar auto moet het deze keer zonder stellen. De prijs voor onwetendheid.
Ondertussen doet de wasstraat waarvoor hij ooit is gebouwd en ontspint het gesprek zich binnen de vijf wasminuten naar de actuele wereldproblematiek. De mevrouw in kwestie voelt zich benauwd in Amsterdam. In Nederland. Eigenlijk in heel Europa en wil graag emigreren. Nieuw-Zeeland is een optie, net zoals Canada. Beide landen houden er echter zware ballotages op na, wat haar de uitspraak ontlokt dat bij ons 'iedereen wel erg gemakkelijk binnenkomt'. En laat dat nou weer een van de redenen zijn voor haar om te vertrekken. Cirkel rond.
De opmerking heeft niks te maken met discriminatie, maar alles met een gevoel van onveiligheid. Hoe lang duurt het voordat Nederland wordt getroffen? Dat soort zaken. Mijn geruststellende woorden, zeg maar rustig zalvende woorden, raken in de korte tijd die mij ter beschikking staat geen doel. De wassing is namelijk klaar, de rij wachtenden te lang om nog even door te kletsen zonder Amsterdamse verwensingen.
Even later denk ik aan de foto (zie boven) die ik eerder deze week schoot, zonder te weten waarom ik dat deed. Maar ineens schiet het waarom mij te binnen: wij gaan met z'n allen best wel een eigen weg. Ieder voor zich. Iets om over na te denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten