Al tien jaar woon ik waar ik woon. Van die tien jaar ben ik in totaal een dag of vijftien - als je alle keren dat ik er in een flits aan voorbij kwam bij elkaar optelt - langs deze deur gelopen. Toch is deze mij nooit in het bijzonder opgevallen.
Het is in mijn ogen geen bijzondere deur, dus daar ligt al een deel van het antwoord. Maar dat verklaart niet voor de volle honderd procent waarom ik de deur eerder links heb laten liggen. Of rechts natuurlijk, op de terugweg.
Dat ik er nu wel oog voor had, heeft te maken met een opdracht waarbij een foto van een voordeur de hoofdrol speelt. Om een geschikte deur te scouten, had ik mij voorgenomen om eens heerlijk door het dorp te gaan wandelen. Ik had er een uurtje of zo voor uitgetrokken, om te beginnen met mijn eigen voordeur. Eigen voordeur eerst, is immers het parool.
Nog geen vijftig passen verder kom ik tot mijn verbazing bovenstaande deur tegen. De heldere, blauw-witte combinatie, verlicht door een strak schijnende zon trekt mijn aandacht. Waarna in mijn hoofd flessen ouzo worden ontkurkt en de sirtaki langzaam op toeren komt, zoals een plaat op een oude grammofoon die niet goed is aangezwengeld.
Zon, wit, blauw: zo spel je Griekenland. Of vakantie, mocht je het breder willen trekken. Nog breder: een lekker gevoel. Gewoon op loopafstand. Als de zon schijnt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten