De man die mij vreemd aankijkt omdat ik dit bord van verschillende kanten aan het fotograferen ben, staart nog even door. Haalt vervolgens zijn schouders op en loopt door. 'Stop!' wil ik nog roepen omdat dat zo mooi past bij het onderwerp van onderhavige fotoshoot. Maar een blik op het het stopbord laat mij meteen stoppen. Ik voel namelijk weer dat gevoel opwellen waarbij ik uitleg wil gaan geven over mijn doen en laten. Aan een wildvreemde. Een rare eigenschap die ik maar met moeite onder de knie krijg.
Fotograferen in het wild is in dit kader een goede therapie. Steeds als ik ergens stop omdat ik iets zie of denk te zien - niet elke foto is raak - voel ik meteen ogen in mijn nek branden. Dan wil ik mijn bezigheid verklaren. Mij verontschuldigen dat ik zomaar op straat een foto aan het maken ben. Daar moet ik maar eens mee stoppen. Bij deze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten