Schoonheid zit in een klein hoekje

In een drukke straat van de grote stad wordt alle aandacht opgeslokt door de 'big picture'. Ik probeer daar juist het kleine in focus te houden. Zoals deze roosjes, die hun best doen een straat wat kleur te geven. Ze vallen een beetje weg tussen de fietsen, mensen, muren en alles wat een stad een stad maakt. Juist dat maakt dit stukje leven zo interessant.

Je ogen de kost geven, loont. Net dat ene momentje meepakken waar je zomaar aan voorbij zou kunnen gaan tijdens het rondje lunchpauze, de winkelstrooptocht of zakelijke haast. Momenten die inspirerend kunnen zijn, momenten die je humeur net even een andere richting op sturen of die je laten verbazen over het feit dat schoonheid overal te vinden is, als je er maar naar zoekt.

Zoals deze roosjes, die de drukte overleven, de pijn van er tegenaan gekwakte fietsen trotseren, die bovendien lijken te gedijen in de warme, muffe stadslucht en bovendien niet klagen over het gebrek aan zon in hun nauwe straatje. En daarbij nog mooi zijn ook. Schoonheid zit vaak in een klein hoekje.

De relatieve stilte van de stiltecoupé

Stilte. Waar vind je dat nog in deze drukke wereld? Nou, bij de NS blijkbaar. In grote letters staat het op de ruit van deze coupé. Maar is het daarmee ook gegarandeerd? Om het af te dwingen, is elders nog een pictogrammetje te vinden dat een vinger voor de lippen symboliseert. Je hoort de 'sssssssshhhhtt' er bij. Een beetje te hard zelfs, naar mijn mening.

Maar kom je uit het analoog aan New York nimmer rustende centrum van Amsterdam, dan is een beetje stilte een welkome aanvulling op je reiservaring. Om alvast een beetje Zen te worden op weg naar het rustige achterland. 

Het rare van stilte is echter dat dit zo'n lawaai maakt. Bij mij in de coupé leest een man de gratis en aan het einde van de dag danig beduimelde Metro. Elke keer als hij een pagina omslaat, klinkt het in de stilte echter alsof er opnieuw een stuk ijs van de poolkap afbreekt en met geweld in zee dondert. 

Een mevrouw op de stoel rechts voor mij gaat haar lippen stiften. Eerst het gerammel van een zoektocht in een overvolle handtas, een geluid dat in de verder doodstille coupé nog het meeste weg heeft van een gevangene die al dertig jaar geketend in een kelder vast zit en probeert bij zijn dagelijkse portie brood te komen voordat de ratten het hebben opgegeten. En dan die plop waarmee het dopje van de lippenstift wordt losgetrokken: als mijn trommelvliezen het ooit gaan opgeven, dan weet ik nu hoe dat ongeveer voelt.

Stilte is duidelijk iets relatiefs. Ik word er niet meteen rustiger van. Stilte leidt mij af. Als dan ook nog een stalen wiel op stalen rails zijn momentje pakt en de tanden in mijn mond bijna afbrokkelen van het 'krijtje-op-het-bord-geluid-in-het-kwadraat', dan is het tijd om de oude vertrouwde coupé op te zoeken en echt tot rust te komen. 

Plaatjes maken

Je kunt op vakantie gaan en je camera meenemen om mooie plaatjes van de omgeving te maken. Zoals in Toscane. Glooiende heuvels met kasteeltjes in de verte, een oprijlaan gelardeerd met torenhoge cipressen, leuke dorpstafereeltjes met druk gesticulerende mannetjes met een zongebruinde, gelooide huid. Of mooie natuurshots. Natuurlijk, die zitten deels ook in mijn collectie, maar soms zetten totaal andere beelden de sfeer kernachtig neer. 

Okay. Ik heb iets met motoren en auto's, dus houd ik altijd een oogje op de weg gericht. Je weet immers nooit wat er voorbij komt. Zoals deze motorrijder op snelheid. Dit beeld zegt voor mij van alles over Italië: de korte broek en het t-shirt vertellen je dat het lekker warm is én dat Italianen het allemaal niet zo nauw nemen. Als motorrijder krijg ik het namelijk een beetje koud van de gedachte dat al dit vlees bij een ongeval - in een gemiddelde Italiaanse stad geen geheel ondenkbare situatie - over het asfalt schraapt. 

En dan dat tasje. Even naar de markt om wat verse ingrediënten te halen voor de avonddis. Met natuurlijk een kopje espresso in een van de vele barretjes om even bij te praten met je maten. Of met wie dan ook. Praten is immers niet weg te denken in Italië. Bovenstaande motociclista hoeft zijn helm voor beide activiteiten niet eens af te zetten. Hoe eenvoudig kan het leven zijn? Ga even naar Italië en je weet het. Prachtland!

Zeelopende straat

Het zal je huis maar wezen, hier links aan het einde van deze zeelopende straat. Eerst mag je dan onder de als een ballon opgepompte boom door, vervolgens krijg je goeie zin door het geel, paars, groen en oranje van je omgeving en tot slot bloei je zelf op door het onmetelijke blauw van de lucht die de Middellandse Zee kust. Een kleurenspektakel om elke dag heel erg blij van te worden. 

Ik hoop dat de eigenaren van het huis op het eind een raam hebben in de zijkant van hun huis. Eentje waar je doorheen kunt kijken terwijl je een smaakvolle, vuurrode paprika en dito tomaten staat te snijden om die vervolgens liefdevol door je Bolognese-saus te roeren die straks over de op het keukenrek uithangende, vers gemaakte tagliatelle gaat. Met natuurlijk een paar blaadjes in eigen tuin geknipte basilicum, een beetje zoutig omdat de wind zoutkorreltjes aandraagt uit de nabij gelegen zee. En dan dit alles opeten onder die ballonboom, in zijn aangename schaduw, aan een beetje scheve houten tafel met daarop een generaties lang hergebruikte fles, vol vorig najaar geperste huiswijn.