Stilte. Waar vind je dat nog in deze drukke wereld? Nou, bij de NS blijkbaar. In grote letters staat het op de ruit van deze coupé. Maar is het daarmee ook gegarandeerd? Om het af te dwingen, is elders nog een pictogrammetje te vinden dat een vinger voor de lippen symboliseert. Je hoort de 'sssssssshhhhtt' er bij. Een beetje te hard zelfs, naar mijn mening.
Maar kom je uit het analoog aan New York nimmer rustende centrum van Amsterdam, dan is een beetje stilte een welkome aanvulling op je reiservaring. Om alvast een beetje Zen te worden op weg naar het rustige achterland.
Het rare van stilte is echter dat dit zo'n lawaai maakt. Bij mij in de coupé leest een man de gratis en aan het einde van de dag danig beduimelde Metro. Elke keer als hij een pagina omslaat, klinkt het in de stilte echter alsof er opnieuw een stuk ijs van de poolkap afbreekt en met geweld in zee dondert.
Een mevrouw op de stoel rechts voor mij gaat haar lippen stiften. Eerst het gerammel van een zoektocht in een overvolle handtas, een geluid dat in de verder doodstille coupé nog het meeste weg heeft van een gevangene die al dertig jaar geketend in een kelder vast zit en probeert bij zijn dagelijkse portie brood te komen voordat de ratten het hebben opgegeten. En dan die plop waarmee het dopje van de lippenstift wordt losgetrokken: als mijn trommelvliezen het ooit gaan opgeven, dan weet ik nu hoe dat ongeveer voelt.
Stilte is duidelijk iets relatiefs. Ik word er niet meteen rustiger van. Stilte leidt mij af. Als dan ook nog een stalen wiel op stalen rails zijn momentje pakt en de tanden in mijn mond bijna afbrokkelen van het 'krijtje-op-het-bord-geluid-in-het-kwadraat', dan is het tijd om de oude vertrouwde coupé op te zoeken en echt tot rust te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten