Er zijn van die momenten dat je je even uit de waan van de dag wilt terugtrekken. Even jezelf helemaal onvindbaar maken, zoeken naar die plekken waar het getjirp van een mus al oorverdovend is.
Die plekken liggen doorgaans niet in een stadscentrum, zelfs niet in de periferie er van. Daarvoor zul je toch echt kilometers moeten maken. Maar dan heb je ook wat: een hooischuur in glooiend landschap, overgoten door een laat zonnetje en alleen bereikbaar via een smalle, open weg. Elke ordeverstoorder zie je al op honderden meters afstand aankomen, zodat je je nog dieper in de hooibalen kunt verstoppen om ontdekking te voorkomen.
Zo'n plek heb ik hier gevonden. Ik draai de contactsleutel naar off, wacht even de kenmerkende reutel van het boxermotorblok af en verbaas mij vervolgens over de enorme stilte. Het lijkt zelfs in de buurt van zee te zijn, maar het ruisen van ebbend water verdwijnt meteen nadat ik mijn iets te strakke helm heb afgezet.
Niks. Helemaal niks. Doodse stilte. Zelfs geen getjirp. Een paradijs op aarde. Totdat een zacht gesnurkt - geluid draagt ver in een stille omgeving - mijn Shangri-La in rook doet opgaan. Tijd om nóg een paradijs te gaan ontdekken. Je hoeft tenslotte maar ergens mee bezig te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten