Ze komt voorbij en steekt lekker af tegen de achter de wolken verscholen ondergaande zon. Het doet mij meteen denken aan de film ET. Waarom weet ik ook niet, want daarin fietsen ze door de lucht met de maan als achtergrond. Hiet gaat het met beide wielen over de grond en mis ik in de contouren rond het stuurmandje een 'extra-terrestrial'. Dus we zijn veilig. De juffrouw is gewoon op weg van A naar B, met de handtas in de mand. Meer is het niet, meer kan ik er niet van maken.
Denk overigens niet dat de zon heel laag staat hier, het is de fietser die zich op niveau bevindt. Op een fietspad dat zich enkele meters boven de openbare weg verheft om daar onder het autoverkeer alle ruimte te geven op zo'n typisch onoverzichtelijke turborotonde. Die is zo lelijk, die heeft het compositieselectieproces niet gehaald.
De fietsster zit zo te zien net even in een klein dipje, alvorens nog een klein stukje te moeten klimmen. Daarna is het oogsten, want dan gaat het fietspad weer richting moeder aarde en kunnen de trappers even onaangeroerd blijven. Zou ze zich daar nu al op verheugen? Of zit ze nog na te puffen van de klim die onvermijdelijk aan een hoogtestage voorafgaat?
Dit laatste zou zomaar eens een hele waarheid kunnen zijn. De fiets is van het type 'oma' en dat is heerlijk comfortabel op de vlakke weg. Maar gaat het omhoog, dan trap je je te blubber. Een versnellingssysteem schittert namelijk door afwezigheid. Het is dus jij, je fiets en de de weg. En misschien wel dikke kuiten. Ik zie ze echter nog niet. Nóg niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten