Als de gordijnen dicht zijn, is het zoeken naar onze kat. Maar niet heus. In de vrije natuur hebben katachtigen prima schutkleuren meegekregen en maken ze echt werk van sluip- en verstoptechnieken. Geef je ze elke avond brokjes en een bakje water, dan verleren ze het blijkbaar.
Kijk maar naar deze plaat: dit is toch geen porem! Dit is echt verstoppen beneden alle peil! De laatste keer dat ik zoiets heb meegemaakt in de mensenwereld zat ik nog op de kleuterschool. Nadat ik een soort van tot tien had geteld tegen een bakstenen muur, bleek een van mijn vriendjes zich schuil te houden achter een net aangeplante boom. Kleuters zijn niet groot, maar de jonge aanplant was nog minder groot. Vooral minder smal, zodat het jaren zeventig oranjekleurige regenjasje nogal opviel. Piece of cake.
In tegenstelling tot toen - als kind heb je immers nog geen poldervermogen - laat ik onze kat nu wél in de waan dat zij zich uitermate goed heeft verstopt. Mogelijk moet ze al naar de kattenpsychiater omdat zij 'het wilde in zichzelf niet kan vinden in deze beschermde omgeving'. Natuurlijk wil ik haar niet nog meer afvallen, dus ik roep af en toe haar naam om haar waan verder te vergroten. Dat zij vervolgens affectief met haar staart zwaait, doet de zaak natuurlijk geen goed. Misschien moet ik haar toch gewoon een keer uitlachen. Net zoals mijn kleutervriendje. Kijken of een kat ook gaat huilen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten