De hond snuffelt voorzichtig aan mijn broekspijp, probeert daarna de andere pijp. Ik sta ondertussen stokstijf. Onbekende honden zonder riem - en vooral zonder baasje - stel ik niet altijd even erg op prijs in de vrije natuur. Vooral model herdershond en bulterriër stuwen het transpiratievocht ongecontroleerd door poriën naar buiten. Wat er nu tussen en langs mijn benen loopt, lijkt nog het meest op een afstammeling van laatstgenoemde soort. Zijn kaaklijn mag er in elk geval zijn. Het zou zomaar een complimenteuze opmerking richting virtueel baasje kunnen zijn.
Complicerende factor in dit geheel is dat de hond mogelijk alleen Franstalige commando's begrijpt. Ik fotografeer bovenstaande ruïne namelijk in een afgelegen uithoek van Normandië. Aangezien Normandië in zijn geheel al een heel afgelegen uithoek is, kun je je misschien voorstellen dat ik mij door God en alleman verlaten voel. Temeer omdat er vast geen God meer in deze ruïne woont en al helemaal geen alleman.
Het vierpotige schepsel maakt nog steeds geen aanstalten om te vertrekken. Mijn calculatie aangaande de snelste route tussen punt hier en punt auto levert toch al snel minimaal vier beten in mijn kuit op. Gelukkig gromt het dier nog niet, iets dat ik voor het gemak maar vertaal als een goed teken. Zou het statief stevig genoeg zijn om hem knock-out te slaan? Of wordt dat de misvatting van mijn leven? Letterlijk.
Ineens een hoge, schrille toon. Een fluitje. De hondenoren spitsen zich. Zijn diepzwarte ogen kijken nog een keer op naar mij alsof hij nog even overweegt om eerst mijn kuit te pakken en daarna weg te rennen of dat hij met lege maag baaswaarts gaat. Het pakt uit in mijn voordeel. Twijfel. Snel maken dat ik weg kom? Of eerst een foto maken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten